(စ)
အခ်ိန္ေတြဟာ သူ႔အလုပ္ သူလုပ္ေနၾကတယ္ဆိုေပမဲ့ ဒီတစ္ႀကိမ္ေတာ့ျဖင့္ ပိုျမန္လြန္းေနသလိုပါပဲ။ မနက္ျဖန္ဆို ကၽြန္မ ျပန္ရေတာ့မယ္။ ခန္႔နဲ႔ အေဝးႀကီးမွာ ေနရဦးေတာ့မယ္။ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ျပန္ေတြ႔ႏိူင္ ၾကမယ္မသိတဲ့ တစ္ေယာက္တစ္ေနရာစီမွာ ေနၾကရဦးေတာ့မယ္ ခန္႔ရယ္။ ကၽြန္မ မျပန္ခ်င္ေသးဘူး၊ မျပန္ခ်င္ေသးပါဘူး ခန္႔ရယ္။
ကၽြန္မကို ခန္႔နဲ႔အတူ ဟိုးအေဝးႀကီးကို ေခၚသြားပါလားဟင္။ ခန္႔ရယ္…ကၽြန္မ မျပန္ခ်င္ဘူး။ ခန္႔နဲ႔ မခြဲႏိူင္ဘူး သိလား။
ကၽြန္မကို ခန္႔နဲ႔အတူ ဟိုးအေဝးႀကီးကို ေခၚသြားပါလားဟင္။ ခန္႔ရယ္…ကၽြန္မ မျပန္ခ်င္ဘူး။ ခန္႔နဲ႔ မခြဲႏိူင္ဘူး သိလား။
“မခ်ိဳေသြး မျပန္ခင္ည ကၽြန္ေတာ့္အခန္းကိုလာလည္ဖို႔ ဖိတ္ပါရေစဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ညစာ ခ်က္ေကၽြးမွာေပါ့၊ အီတလီေခါက္ဆြဲ စားမလားဟင္” တဲ့….
ဟန္မေဆာင္ႏိူင္ေလာက္ေအာင္ ကၽြန္မေခါင္းကို အေလာတႀကီးညိတ္မိေတာ့ ခန္႔က ကၽြန္မေခါင္းကို အုပ္ကိုင္ၿပီး “မခ်ိဳေသြးဟာေလ တစ္ခါတစ္ေလ ကေလးလိုပဲ” တဲ့….။ ဟုတ္လား၊ ကၽြန္မ မသိပါဘူး ခန္႔ရာ….၊ ခန္႔ေရွ႕ေရာက္ရင္ ကၽြန္မက အလိုလိုက်ိဳးႏြံေနေတာ့တာပါ။ အလိုလိုက္ခံရတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္လို ခုန္ေပါက္ေပ်ာ္ရႊင္လိုက္ခ်င္စိတ္ေတြနဲ႔ ကၽြန္မက ခန္႔ ဘာေျပာေျပာ ၿပံဳးလို႔သာေန မိေတာ့တယ္။
ခန္႔အခန္းကေလးက သိပ္မက်ယ္လွေပမဲ့ ေသေသသပ္သပ္ ခ်စ္စရာေလးရယ္။ ေဆးအျဖဴေရာင္ သုတ္ထားတာမို႔ လင္းခ်င္းလို႔။ “ဒါ ခန္႔ စာေတြေရးေရးေနတဲ့စားပြဲေပါ့ ဟုတ္လား” ဆိုေတာ့ ခန္႔က ၿပံဳးရင္း “ဒါေပါ့ ကၽြန္ေတာ္ မခ်ိဳေသြးနဲ႔ စကားေျပာတိုင္း ဒီခံုေလးမွာ ထိုင္၊ ဒီကြန္ျပဴတာေလးနဲ႔ ဒီစားပြဲေလးေပၚမွာ စာေတြရိုက္ေနခဲ့တာ၊ တစ္ေယာက္ထဲေပါ့ဗ်ာ” တဲ့။
“ဝိုင္အနီေလာက္ေတာ့ ေသာက္ပါတယ္ေနာ္ မခ်ိဳေသြး” ဆိုၿပီး ဝိုင္ေတြစီရီတင္ထားတဲ့ သစ္သားစင္ကေလးေပၚက ဝိုင္အနီတစ္လံုး ယူလိုက္ရင္း “ဒီေကာင္က Merlot-မဲယ္လို႔ထ္ ျပင္သစ္ဝိုင္၊ ၂၀၀၇ကေကာင္” လို႔ ကၽြန္မကို လွမ္းေျပာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ခန္႔က ေခါက္ဆြဲဖတ္ျပဳတ္ဖို႔ဆိုၿပီး မီးဖိုေလးထဲ ဝင္သြားေရာ။
ကၽြန္မကိုေတာ့ “ပ်င္းရင္ ကြန္ျပဴတာၾကည့္ေနေလ” ဆိုၿပီး မီးဖိုထဲ ဝင္မလာဖို႔ တစ္ခ်က္လႊတ္ အမိန္႔ဆိုၿပီး ေျပာတာမို႔ ကၽြန္မမွာ ကြန္ျပဴတာေရွ႕ထိုင္ရင္း ဟိုဟိုဒီဒီ ၾကည့္ေနမိတယ္။ ၾကည့္ရင္းက ပဲ ေအာက္ေျခဘားေပၚမွာ “Thwe says” ဆိုၿပီး ေပၚလာတာမို႔ ခန္႔ သူ႔ဂ်ီေတာ့ခ္ကို ဆိုင္းေအာက္ လုပ္မထားဘူးလို႔ သိလိုက္တယ္။ ဘာရယ္ မဟုတ္ဘူး၊ ခ်က္တင္ဝင္းဒိုးေလးဖြင့္ရင္း “ခန္႔ေရ ဒီမွာ သြယ္တဲ့ ခန္႔သူငယ္ခ်င္း တက္လာတယ္” လို႔ လွမ္းေခၚလိုက္မိတယ္။ ခန္႔ မၾကားဘူးထင္ပါရဲ႕၊
ခန္႔ထြက္မလာတာနဲ႔ဘဲ ခ်က္တင္းဝင္းဒိုးမွာ ေပၚေနတဲ့ “ခန္႔စည္ ဘာေတြလုပ္” ဆိုတဲ့ စာသားကို “အရႈပ္ေတြ လုပ္” လို႔ ခန္႔ေျပာေနက်ပံုစံအတိုင္း ျပန္ရိုက္လိုက္မိတယ္။ ေနာက္မွ ေအာ္ သြယ္က ျပန္ေခၚ တာကိုး၊ အေပၚမွာ ခန္႔ေခၚထားတဲ့ ေျပာလက္စေတြ ရွိေနတာ။ သိခ်င္စိတ္ေတြကို တားမရတာနဲ႔ ခန္႔ ဘာေတြေရးထားပါလိမ့္ဆိုတာကို ကၽြန္မ ဖတ္ၾကည့္လိုက္မိပါရဲ႕။ တစ္ပါးသူ ပါစင္နယ္ဆိုတာကို သိေပမဲ့ ကၽြန္မနဲ႔ ခန္႔က ခု သူစိမ္းေတြမွ မဟုတ္တာပဲေလ ဆိုတဲ့ ပိုင္ႏိူင္စိတ္ေတြနဲ႔ ဖတ္မိတယ္ဆိုပါေတာ့။
5:45 PM Min: သြယ္ အလုပ္ထဲမွာပဲလား၊ ကၽြန္ေတာ္ သတိရေနပါတယ္ဗ်ာ
5:45 PM Min: နေကာင္းေအာင္ ေနဦး၊ ဂရုစိုက္ေနာ္
5:48 PM Min: ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတြ႔ၾကဦးမယ္ေလ
6:45 PM Thwe:ခန္႔စည္ ဘာေတြလုပ္
6:46 PM Min: အရွဴပ္ေတြ လုပ္ :)
ဖတ္ေနရင္းကပဲ သြယ့္ဆီက ေနာက္တစ္ေၾကာင္း ထပ္တက္လာတာက….
6:47 PM Thwe:သြယ့္ပါးေပၚက အနမ္းေတြက ခန္႔စည္ကို သတိရေနတယ္ တဲ့ သိလား ခိခိ :P
ဘုရားေရ…။ ကၽြန္မမ်က္လံုးေတြ ျပာေဝသြားေတာ့တယ္။ သြယ္ဆိုတာ….သြယ္ဆိုတာက…ခန္႔နဲ႔ ဘယ္လို အဆင့္ထိ ပတ္သက္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးပါလိမ့္။ ခန္႔ကြန္ျပဴတာ စကရင္ေနာက္ခံမွာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ခ်ိဳ႕ရဲ႕ ပံုေလးေတြ၊ ပံုေလးေတြကို အေသအခ်ာစုစည္းၿပီး အယ္လဘမ္ေလးတစ္ခုလို လုပ္ထားတာမို႔ ခန္႔ရဲ႕collection တစ္ခုလို႔ေတာ့ သိလိုက္တယ္။ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ ေသခ်ာသဲကြဲ မျမင္ရေပမဲ့ ျမင္ရေအာင္လည္း ကၽြန္မ မႀကိဳးစားခ်င္ေတာ့ဘူး။ ခန္႔ကိုယ္တိုင္ ေနာက္ေျပာင္ေျပာဆိုခဲ့ဖူးတဲ့ “ကၽြန္ေတာ္က Professionally bad guy ေနာ္ မခ်ိဳေသြး” ဆိုတဲ့ စကားဟာ ခုခ်ိန္မွာ မ်က္ရည္ေတြ ပါးျပင္ေပၚလိမ့္ဆင္းက်လာေအာင္ ကၽြန္မရင္ကို ေလးနက္ထိရွေစေတာ့တယ္။ နာက်င္ထိခိုက္လြန္းရတယ္ ခန္႔ရယ္…။
ကၽြန္မ ကြန္ျပဴတာကေန မ်က္ႏွာကိုခြာလိုက္ေတာ့တယ္။ နံရံတစ္ဘက္ကပ္ခင္းထားတဲ့ ခန္႔ကုတင္ေပၚ တင္ပါးလြဲေျခခ်ထိုင္လိုက္ရင္း ကုတင္ေဘးက ခန္႔ဂစ္တာကို ေကာက္ကိုင္ ႀကိဳးညွိလိုက္မိတယ္။
♩♬♭♩♬ခ်စ္ခြင့္မရွိတဲ့ ႏွလံုးသားမွာ အားငယ္ မေျပာျဖစ္ခဲ့တဲ့ စကားေလးေတြ ၿမိဳသိပ္ရင္းနဲ႔
အသည္းေလးကြဲမွ အရမ္းခ်စ္တာ ပိုနားလည္ အၿမဲတမ္းရင္မွာ စြဲလမ္းေနတယ္ ကိုယ္ရူးမယ္၊ ေန႔ေန႔ ညည မင္းေလးကို လြမ္းတယ္ အစားထိုးၿပီးလည္း ေနာက္တစ္ေယာက္ကို မခ်စ္ႏိုင္တယ္
အားနည္းခ်က္နဲ႔ တို႔ဘဝကို ၾကည္ျဖဴမလားကြယ္ ကိုယ္မေျပာင္းလဲတမ္းခ်စ္တာ မင္း နားမလည္
တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း အေဝးဆံုးကို ထြက္ေျပးသြားခ်င္ေပမဲ့လည္း ကိုယ့္ရဲ႕စိတ္ေတြ အၿမဲတမ္း မင္းဆီမွာပဲ ထာဝစဥ္မေမ့ဘူး ရင္ထဲမွာ အၿမဲတမ္း စြဲလမ္းခ်စ္ေနအံုးမယ္ ရင္ခုန္ရင္း တမ္းတရင္း ေၾကကြဲ
ကိုယ္ဟာ မင္းေလးအတြက္ေတာ့ အရုပ္ကေလး တစ္ရုပ္ပါပဲ ♬ ♩♬♭
ကိုယ္ဟာ မင္းေလးအတြက္ေတာ့ အရုပ္ကေလး တစ္ရုပ္ပါပဲ ♬ ♩♬♭
သီခ်င္းသံေၾကာင့္ ထင္ပါရဲ႕၊ ခန္႔က မီးဖိုထဲကေန ေခါင္းျပဴၾကည့္ရင္း ညာဘက္လက္မ လွမ္းေထာင္ျပတယ္။ ကၽြန္မေခါင္းကို ငံု႔ခ်လိုက္မိတယ္။ ဆံပင္ရွည္ေတြ ဝဲကနဲဟာ ကၽြန္မမ်က္ရည္ေတြကို ခန္႔မျမင္ေအာင္ ကြယ္ေပးထားႏိုုင္မွာ….။ မ်က္ေတာင္ေတြကို ပုတ္ခတ္လိုက္ရင္း မ်က္ရည္ေတြကို ကၽြန္မ ထိန္းလိုက္တယ္။
ခန္႔က ေခါက္ဆြဲထည့္ထားတဲ့ ဇလံုအႀကီးႀကီးတစ္လံုးကို စားပြဲေပၚလာခ်ရင္း “အိုေက မခ်ိဳေသြး ဗိုက္ဆာေနၿပီလား၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စလို႔ရၿပီေနာ္” တဲ့။
ဝိုင္ခြက္ႏွစ္ခြက္ထဲကို ဝိုင္အနီေတြ ျဖည့္ေနရင္းက ခန္႔ ကၽြန္မကို ျပံဳးျပတယ္။ ကၽြန္မလည္း ျပန္ျပံဳးျပ လိုက္မိတယ္ထင္ပါရဲ႕။ ခန္႔ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးေတြက ပန္းေရာင္….၊ ကၽြန္မ ထိၾကည့္လိုက္ခ်င္စိတ္ေတြကို မနည္းထိန္းထားရတယ္။
“မခ်ိဳေသြး ရွပ္အက်ၤ ီအေပၚၾကယ္သီးတစ္လံုး ျဖဳတ္လိုက္ပါလားဟင္၊ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနပါဗ်ာ အိုက္ေနမွာေပါ့၊ အေပၚၾကယ္သီးတစ္လံုး ျဖဳတ္လိုက္ေနာ္”
“ဟုတ္ကဲ့ ခန္႔”
“ရွပ္အက်ၤ ီကို ၾကယ္သီးအေစ့တပ္ဝတ္တာ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ မေနတတ္ဘူးဗ်၊ လည္ပင္းအစ္သလို ခံစားရလို႔၊ ကဲ လာဗ်ာ Cheers ေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနာက္ထပ္တစ္ခါ ထပ္ဆံုေတြ႔ၾကဖို႔ တို႔စ္လုပ္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ”
ခန္႔ဝိုင္ခြက္နဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းတိုက္ၿပီး ေမာ့ေသာက္လိုက္တဲ့ ဝိုင္အနီဟာ ကၽြန္မလည္ေခ်ာင္းတစ္ေလွ်ာက္ ပူကနဲ ဆင္းသြားတယ္။
♩♬♭♩ အိပ္စက္သြားတဲ့ ငါ့ႏွလံုးသား မင္းနဲ႔ေတြ႔႔မွ ႏိူးလာတယ္ ကြဲအက္သြားတဲ့ အသည္းဒဏ္ရာ မင္းရဲ႕လက္နဲ႔ ေပ်ာက္ကုန္ၿပီ ေဟာင္းႏြမ္းခဲ့တဲ့ အိပ္မက္မ်ား ေအးစက္မည္းေမွာင္ ငါ့ညမ်ား အိပ္မက္သစ္ေတြ ေမြးဖြားလို႔ ရင္ကိုေႏြးေထြးသြား အၾကင္နာညမ်ား လင္းလက္သြား ♬ ♩♬♭
အခ်စ္စြမ္းအားတဲ့၊ အဲ့ဒီတစ္ပုဒ္ထဲကိုပဲ အထပ္ထပ္ေက်ာ့ၿပီး ခပ္တိုးတိုးေလးဖြင့္ထားတဲ့ သီခ်င္းသံက အခန္းေလးထဲ ဝဲလြင့္လို႔ရယ္။
ဝိုင္ခြက္ႏႈတ္ခမ္းေပၚကေန ကၽြန္မမ်က္ႏွာကို ေက်ာ္ၾကည့္ေနတဲ့ ခန္႔မ်က္ဝန္းေမွးစင္းေတြ ကို ျမင္လိုက္ရတဲ့အခါ….
ခန္႔လည္တိုင္တစ္ေလွ်ာက္ ကၽြန္မလက္ညွိဳးေလးနဲ႔ ထိတို႔ၾကည့္ေနမိတဲ့ ကၽြန္မလက္ေတြ….
အဲဒီကၽြန္မလက္ေတြကို ခန္႔က အုပ္မိုးကိုင္လိုက္တဲ့အခါ….
ခန္႔က ကၽြန္မေရွ႕မွာ ထိုင္ေနရာကေန ကၽြန္မေဘးနားကို သူ႔ထိုင္ခံုဆြဲယူလာၿပီး ပူးကပ္ထိုင္လိုက္တဲ့အခါ….
ခန္႔ႏႈတ္ခမ္းေတြဟာ ေႏြးဆဲပဲ….၊ ခန္႔ဆီက after shave ထင္ပါရဲ႕၊ အနံ႔တစ္မ်ိဳး သင္းသင္းေလး ပ်ံ႕လို႔၊ ေယာက်ာ္းဆန္လြန္းလိုက္တာ။ ကၽြန္မ ရုတ္တရက္ ခန္႔ညာဘက္နားရြက္ေလးကို လက္နဲ႔ ထိၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ခန္႔နားရြက္ဖ်ားေလးေတြက ရဲလို႔ရယ္…။ ခန္႔က ကၽြန္မမ်က္လံုးေတြထဲအထိ သူ႔အၾကည့္ေတြကို လႊတ္ၾကည့္ေနတဲ့အခါ ကၽြန္မမွာ…အေယာင္ေယာင္အမွားမွားနဲ႔ မူးရီတုန္ခိုက္လို႔၊ အသိစိတ္ေတြထဲ ဘာကိုမွ ကပ္မရႏိူင္ေတာ့။
တစ္လံုး….၊ ႏွစ္လံုး…၊ သံုးလံုး…၊ သံုးလံုး ေျမာက္မွာ…။ ကၽြန္မ ရွပ္အက်ၤ ီၾကယ္သီးေတြကို ျဖဳတ္ေနတဲ့ ခန္႔လက္ေတြအေပၚ ကၽြန္မလက္ေတြက အုပ္ကိုင္ လိုက္မိရင္း….
“ခန္႔ ကၽြန္မတို႔ ေတာ္ၾကပါစို႔ေနာ္၊ ဒီအထိပဲ ရပ္လိုက္ၾကပါစို႔”
ခန္႔မ်က္ႏွာ ရဲကနဲျဖစ္သြားရင္း ကၽြန္မရွပ္အက်ၤ ီေပၚက သူ႔လက္ေတြကို ရပ္တန္႔ပစ္လိုက္တယ္။
“ခန္႔က ကၽြန္မကို ခ်စ္လို႔လား ဟင္”
မ်က္ဝန္းအၾကည့္ေတြကို ေအာက္ခ်ထားရင္း ကၽြန္မ ေမးမိတာ.....
သိမ္ငယ္စိတ္ေတြနဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္တႀကီး ေမးမိတာ....
တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ အခန္းထဲမွာ ကၽြန္မအသံတစ္သံထဲ….
ကၽြန္မတစ္ကိုယ္လံုး ေသးငယ္ လြင့္ေပ်ာက္ သြားသလို ခံစားခဲ့ရတာ…။
နာ က်င္ လိုက္ တာ….
ခန္႔က ႏႈတ္ထြက္စကား တစ္ခြန္းမွမေျပာဘဲ ကၽြန္မလက္ေမာင္းႏွစ္ဘက္ကေနကိုင္ၿပီး ကၽြန္မကို ကုတင္ေပၚ လွဲခ်လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မကို တင္းၾကပ္ေနေအာင္ ေပြ႔ဖက္ထားေတာ့တယ္။ ကၽြန္မနဲ႔ ခန္႔ဟာ တစ္သားတည္း….။
“ခန္႔ ခန္႔ရယ္ ကၽြန္မ ခန္႔ကို ခ်စ္တယ္ သိပ္ခ်စ္တာပဲ သိလား”
အို….ကၽြန္မ ထိန္းမထားခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ကၽြန္မႏႈတ္က အလိုလိုဖြင့္ေျပာလိုက္မိၿပီ။ ခန္႔ရယ္….ၾကာလွၿပီေနာ္၊ ကၽြန္မ ခန္႔ကို ခ်စ္တာ။ ခန္႔ကျဖင့္ ရက္စက္ႏိုင္တယ္…။ ကၽြန္မ မ်က္ဝန္းေတြကို မွိတ္ခ်ထားလိုက္မိတယ္။
ကၽြန္မပါးေပၚက မ်က္ရည္ေတြဟာ ခန္႔ပါးေပၚမွာ….ကူးလူးစြတ္စိုလို႔။ ခန္႔က မ်က္ရည္ေတြကို သုတ္ေပးရင္း “ခဏေလးေနေနာ္ မခ်ိဳေသြး၊ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေန၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီအတိုင္းေလးပဲ ခဏေလာက္ ဆက္ေနၾကရေအာင္” တဲ့…
ခန္႔ထြက္သက္ေႏြးေႏြးေတြဟာ ကၽြန္မညာဘက္ပါးျပင္ေပၚမွာ စည္းခ်က္က်က် ထိေတြ႔လို႔၊ ခဏေနမွ…
“ထေတာ့ေနာ္ မခ်ိဳေသြး”
ခန္႔က ၾကယ္သီးသံုးလံုးကို ျပန္တပ္ေပးၿပီး ကၽြန္မကို ဆြဲထူထေစခဲ့တယ္။ ကၽြန္မ ရွပ္အက်ၤ ီကို လည္း ေသခ်ာျပန္ဆြဲဆန္႔ေပးေသးရဲ႕၊ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မတစ္ကိုယ္လံုးကို သူ႔ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲသြင္းေပြ႔ဖက္လို႔ ကၽြန္မဆံႏြယ္ေတြကို ေမႊးရွိဳက္ေနျပန္တယ္။
“ကဲ ျပန္ေတာ့ေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ္ မခ်ိဳေသြးကို ဟိုတယ္ျပန္လိုက္ပို႔ေပးမယ္”
သူ႔ရင္ခြင္ထဲကေန ကၽြန္မကို ဆတ္ကနဲခြာထုတ္ရင္းက တီရွပ္တစ္ထည္ကို ေကာက္စြပ္ေနတဲ့ ခန္႔ကို ေငးၾကည့္ရင္း ကၽြန္မရင္ထဲ ဟာကနဲျဖစ္သြားတယ္။ ရွင္သိရဲ႕လား ခန္႔ရယ္။ ကၽြန္မ ေနခ်င္ေသးတာ၊ မျပန္ခ်င္ေသးဘူး။ ကၽြန္မက…၊ ကၽြန္မက ရွင့္အနားမွာ အခ်ိန္ရသေလာက္ ေနခ်င္ေသးတဲ့ မိန္းမပါ ခန္႔ရယ္….။ ကၽြန္မက ခန္႔ကို သိပ္တြယ္တာမိတဲ့ မိန္းမရယ္ေလ….
“ခဏေလး ခန္႔”
ကၽြန္မ ကင္မရာကို ထရိုင္ေပါ့မွာ တပ္လိုက္ၿပီး ကၽြန္မနဲ႔ ခန္႔ ႏွစ္ေယာက္တြဲပံုေတြ တစ္ပံုၿပီး တစ္ပံု ရိုက္ယူေနမိတယ္။
ခန္႔ရယ္….
ေနာက္ထပ္ ေလး-ငါးကြက္ရိုက္အၿပီးမွာ ထရိုင္ေပါ့ကို ကၽြန္မ ေခါက္သိမ္းလိုက္တယ္။ ခန္႔က ကၽြန္မကို ေထြးေပြ႕လို႔ ခုတင္ေဘးမွာရွိတဲ့ ကိုယ္လံုးေပၚမွန္ႀကီးေရွ႕နားသြားရပ္ရင္း မွန္ထဲမွာ ျမင္ေနရတဲ့ ခန္႔နဲ႔ကၽြန္မရဲ႕ပံုရိပ္ေလးကို ေငးၾကည့္ေနေလရဲ႕။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မလက္ထဲက ကင္မရာကိုဆြဲယူရင္း မွန္ထဲက ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ပံုရိပ္ကို တစ္ဖ်တ္ဖ်တ္ ရိုက္ယူေလေတာ့တယ္။ ခန္႔ရယ္….၊ ကၽြန္မေတာ့ေလ ရွင္နဲ႔ ပတ္သက္သမွ်အရာရာကို ဘယ္လိုႏွလံုးသားနဲ႔မ်ား ေမ့ႏိူင္ပါေတာ့မလဲရွင္။
“ေတာ္ၿပီေနာ္ မခ်ိဳေသြး လာ သြားၾကစို႔”
“ဟင့္အင္း ခဏေလး ခဏေလးပါ ခန္႔ရယ္”
ခန္႔အခန္းျပတင္းေပါက္ကေနၾကည့္ရင္ လမင္းႀကီးကို လွမ္းျမင္ေနရတယ္။ လျပည့္ညမို႔ ထင္ပါရဲ႕၊ ဝိုင္းစက္ရႊန္းအိေနတဲ့လမင္းႀကီးဟာ ခန္႔နဲ႔ကၽြန္မအေပၚ သူ႔ေရာင္စဥ္ေတြ ျဖာေဝလႊမ္းျခံဳလို႔ထားခဲ့တယ္။
ျပတင္းေပါက္ကိုမ်က္ႏွာမူရင္း လမင္းႀကီးကိုေငးၾကည့္ေနတဲ့ ခန္႔ကို ေနာက္ေက်ာကေနသိုင္းဖက္လို႔ ဆံပင္တိုေလးေတြတံုးတိနဲ႔ ခန္႔ဂုတ္ျပင္ေလးကို ေနာက္ဆံုး ဖိကပ္ေမႊးလိုက္မိတယ္။ ခန္႔က သူ႔ခါးေပၚက ကၽြန္မလက္ေတြကို ျပန္ဆုတ္ကိုင္ရင္း “ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ လမင္းႀကီးကို အတူတူ ေငးၾကည့္ေနဖူးသြား ၾကၿပီ၊ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ပါနဲ႔ေနာ္ မခ်ိဳေသြး” တဲ့။ ကၽြန္မ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္မိတယ္။
ခန္႔လက္ကိုဆုတ္ကိုင္ရင္း ခန္႔အခန္းထဲက ကၽြန္မတို႔ထြက္လာခ်ိန္ အျပင္မွာ လမင္းႀကီးက သာတုန္း သာဆဲ….။
(ဆ)
ကၽြန္မကို အြန္လိုင္းခ်က္အင္လုပ္ေပးထားတာမို႔ အေစာႀကီး ေလဆိပ္ဆင္းစရာမလိုဘဲ တစ္နာရီခြဲေလာက္ အလိုမွ ေလဆိပ္ဆင္းခဲ့ၾကတယ္။ ခန္႔မ်က္ႏွာက တည္လို႔။ ျပံဳးတာေတာင္ အသက္မပါသလို၊ အေဝး ကို ေငးလို႔…ရီေဝလို႔….
“သတိရေနေနာ္ မခ်ိဳေသြး၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို မေမ့ပါနဲ႔ေနာ္”
ခန္႔က “ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ ႏွစ္ေယာက္အတူ ေသာက္ၾကရေအာင္ေနာ္” တဲ့။ ေကာ္ဖီေသာက္ၾကရင္း ခန္႔ ဖုန္းထဲက အခ်စ္စြမ္းအားသီခ်င္းကို နားၾကပ္တစ္ေယာက္ တစ္ဘက္စီ တပ္ၿပီး အတူနားေထာင္မိတဲ့အခါ ကၽြန္မ မ်က္ရည္က်မိျပန္တယ္။ ခန္႔ကေတာ့ နီရဲလာတဲ့ သူ႔မ်က္ဝန္းေတြကို အေဝးဆီ လွမ္းပို႔ထားေလရဲ႕။ ေကာ္ဖီဆိုင္ကအထြက္မွာ အနားကျဖတ္သြားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ အကူအညီနဲ႔ ခန္႔နဲ႔ကၽြန္မ ဓါတ္ပံုအတူရိုက္ၾကေသးတယ္။
“ဓါတ္ပံုေတြ ပို႔ေပးဦးေနာ္ မခ်ိဳေသြး”
“ဟုတ္ကဲ့ပါ ခန္႔”
ေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္ျပရင္းက ကၽြန္မ အရဲစြန္႔လိုက္တယ္။ ကၽြန္မ ရင္ထဲမွာ ရွင္းလင္းခ်င္တယ္။ ကၽြန္မေနရာက ဘယ္မွာ၊ ခန္႔ႏွလံုးသားက ဘယ္မွာဆိုတာေတာ့ ကၽြန္မ သိခြင့္ရွိမယ္ ထင္ပါရဲ႕။
“ကၽြန္မ ေမးခ်င္တယ္ ခန္႔ရယ္၊ ခန္႔မွာ တစ္ျခားသံေယာဇဥ္ေတြ ရွိေနတယ္ဆိုတာ ကၽြန္မ သိပါတယ္။ တစ္ခုပဲ ခန္႔သံေယာဇဥ္က သူတို႔အားလံုးအေပၚမွာထက္ ကၽြန္မအေပၚမွာ ပိုလား ဟင္”
ဟိုးအေဝးဆီ မ်က္ဝန္းအၾကည့္ေတြပို႔ထားတဲ့ ခန္႔ႏႈတ္ခမ္းေတြက တင္းတင္းေစ့ပိတ္လို႔၊ သိပ္ခက္ေနသလားဟင္ ကၽြန္မေမးခြန္းက၊ နည္းနည္းေလးျဖစ္ျဖစ္ ညာခ်င္လည္း ညာလိုက္ပါေတာ့လား ခန္႔ရယ္။ ကၽြန္မ စိတ္ခ်မ္းသာမႈအတြက္ေလ….။
ခန္႔ဟာ လိပ္ျပာကေလးလို လြတ္လပ္စြာ ဟိုဒီပ်ံဝဲခ်င္ေနတဲ့၊ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ဆက္ဆံေရးမ်ိဳး မရွိခ်င္တဲ့၊ နည္းနည္းကေလးမွ အခ်ည္အေႏွာင္မခံခ်င္တဲ့၊ မိန္းကေလးေတြတိုင္းကို အခ်ိဳေတြခ်ေကၽြး၊ အၾကင္နာေတြ မွ်ေဝေနတဲ့ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္လားကြယ္….
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မနဲ႔အတူ ကၽြန္မအနားရွိေနေပးခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြအတြက္ ကၽြန္မ ရွင့္ကို ေက်းဇူး တင္ပါတယ္ ခန္႔၊ ၿပီးေတာ့ေလ ညာၿပီးေတာ့ေတာင္ ကၽြန္မစိတ္ကို ႏွစ္သိမ့္မႈမေပးခဲ့တဲ့အတြက္ေရာ ကၽြန္မက ခန္႔ကို ေက်းဇူးတင္ရဦးမလားဟင္…
ကၽြန္မ အထဲဝင္ရေတာ့မယ္။ အဲဒီအထိ ကၽြန္မနဲ႔ခန္႔ တြဲလက္ေတြ ျဖဳတ္မပစ္ႏိူင္ၾကေသးဘူး။ ခန္႔လက္ေတြက ကၽြန္မလက္ေတြကို ပိုပိုၿပီး တင္းတင္းဆုတ္ကိုင္ခဲ့လို႔။ ခန္႔ရယ္ ဘယ္လိုလဲ ကၽြန္မ ဘယ္လိုနားလည္လိုက္ရမွာလဲရွင္။ အထဲေရာက္ေတာ့လည္း မွန္ခ်ပ္ေတြကတစ္ဆင့္ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ေငးၾကည့္ေနမိၾကတုန္း။ မခြဲႏိူင္ဘူး…. မခြဲႏိူင္ပါဘူး ခန္႔ရယ္၊ ျမင္ေတြ႔ေနႏိူင္ေသး သေရြ႕ ေတြ႔ခ်င္ေနၾကေသးတာ။
ဒါေပမဲ့ ခန္႔ရယ္….ကၽြန္မက ရွင့္အတြက္ ဘာလဲ၊ ရွင့္ႏွလံုးသားရဲ႕ ဘယ္ေနရာမွာ ကၽြန္မက ရွိေနသလဲဟင္၊ ရွင့္ရင္ထဲမွာ ကၽြန္မအတြက္ ေနရာကို မရွိခဲ့တာလား….။ ဒါမွမဟုတ္ အြန္လိုင္းမွာေဝမွ်ေနတဲ့ ခန္႔ရဲ႕အခ်စ္ေတြထဲ ကၽြန္မက တစ္ေယာက္အပါအဝင္မွ်သာ…။ အဲသေလာက္ပဲတဲ့လား…..
ကၽြန္မဘက္က ရင္ခြင္တစ္ခုလံုး၊ ကၽြန္မရဲ႕ စိတ္နဲ႔ခႏၶာတစ္ခုလံုး အိတ္သြန္ဖာေမွာက္ ဖြင့္ခ်ျပခဲ့ရသမွ် ရွင့္ဘက္က ကၽြန္မအေပၚ ဖြင့္ခ်မျပခ်င္တဲ့သူ…။ နည္းနည္းကေလးမွ ကၽြန္မခံစားခ်က္ေတြကို စာနာမေပးခဲ့တဲ့သူ….။ လိုခ်င္တာကိုသာ ရယူခဲ့ၿပီး ရွင့္ဘက္ကေတာ့ နည္းနည္းကေလးမွ ျပန္မေပးခ်င္ခဲ့တဲ့သူ…။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကၽြန္မတို႔လက္ေတြ ေျဖလႊတ္ခ်ခဲ့လိုက္ရတာပဲ မဟုတ္လား….
ေလယာဥ္ေျပးလမ္းေပၚမွာ အရွိန္ယူလို႔ ေလယာဥ္စထြက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ခန္႔က်န္ရစ္ေနခဲ့တဲ့ျမိဳ႕ ကေလးကို ျပတင္းေပါက္ကတစ္ဆင့္ ဓါတ္ပံုေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္ရိုက္ယူေနမိတယ္။ တစ္ပံု၊ ႏွစ္ပံု….အို အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္မနဲ႔ခန္႔ အတူရိုက္ခဲ့ၾကတဲ့ပံုေတြကို ျပန္ၾကည့္ေနမိတယ္။ လြမ္းလိုက္တာ… လြမ္းလိုက္တာခန္႔ရယ္၊ ကၽြန္မ ႀကိဳးစားၿပီးျပံဳးေနမိပါတယ္။
ကၽြန္မပါးေပၚမွာ မ်က္ရည္စေတြနဲ႔…။ ကၽြန္မ မသုတ္ပါရေစနဲ႔ေတာ့ ခန္႔ရယ္။ က်ပါေစေတာ့ေလ….။ ခုခ်ိန္ဆို ေလယာဥ္ထြက္မွဖတ္ေနာ္ဆိုၿပီး ကၽြန္မေရးေပးခဲ့တဲ့ကဗ်ာကို ခန္႔ ဖတ္ေနေရာ့မယ္။
ေျဖၾကည့္ပါ ေမာင္
အရိုးထဲမွာ စိမ့္ဝင္ေနခဲ့တယ္
အသားစေတြထဲမွာ စူးနစ္ေနခဲ့တယ္
ရင္ဘတ္ထဲက အလံုပိတ္အခန္းတစ္ခုထဲမွာ
အယုအယေတြ...
အသံေတြ အၾကားေတြ…
အနမ္းအရွဳိက္ေတြ...
အေပြ႔အဖက္ေတြ....
အေႏြးအေထြးေတြ...
"တစ္ဘက္သတ္ လြမ္းဆြတ္ျခင္း" လို႔ နာမည္ေပးထားတဲ့ အခန္း
အဲဒီ့အခန္းအထဲမွာ....ေသေလာက္တယ္….
ကၽြန္မစိတ္အစံုက လွမ္းေအာ္လိုက္တယ္
"ထြက္သြားလိုက္ပါေတာ့...."
"မထားခဲ့ပါနဲ႔ ကၽြန္မကို... ေမာင္ရယ္..."
ေနာက္စိတ္နဲ႔ ခႏၶာက ျငင္းဆန္တယ္ ခါးခါးသည္းသည္း...
မ်က္ရည္ေတြကို ဒီအန္န္ေအစစ္ၾကည့္တဲ့အခါ
မ်က္ရည္ေတြဟာ ေျဖာင့္စင္းရိုးသားခဲ့ေၾကာင္း စစ္ခ်က္အေျဖထြက္တယ္
မ်က္ရည္ေတြမွာ ပဥၥလက္ေတြ မာယာေတြ ဘာတစ္ခုမွ မပါတာကို ေတြ႔ရတယ္
အျပာေရာင္သန္းေနတာေလး တစ္ခုပဲ
ေမာင္...ကၽြန္မကို အခ်ိဳေတြခ်ေကၽြးၿပီး ညာေနမဲ့အစား
သူစိမ္းဆန္တဲ့ မ်က္ဝန္းအစံုနဲ႔ ရက္ရက္စက္စက္ ၾကည့္ပစ္လိုက္တာကမွ
ပို ေျဖသာမယ္ ထင္ပါရဲ႕ ေမာင္
စကားမစပ္...
ေမာင့္ႏွလံုးသားေတြကို DNA စစ္ၾကည့္ရဲရဲ႕လား
စစ္ခ်က္အေျဖကိုေရာ ကၽြန္မကို အသိေပးရဲပါ့မလား...
ေျဖ ပါ ေမာင္.....
ခ်ိဳေသြးေႏွာင္
ခန္႔ ဘယ္လိုေျဖမလဲ၊ ခန္႔ဆီမွာ ကၽြန္မအတြက္ အေျဖေရာရွိေနရဲ႕လားဆိုတာေတြကို ကၽြန္မ မသိခ်င္ေတာ့ပါဘူးေလ။
ေလယာဥ္မယ္ကေလးကို ကၽြန္မ ဘာမွ မစားခ်င္ေၾကာင္း၊ အိပ္ပဲ အိပ္ခ်င္တာမို႔ ႏွႈိးၿပီး မေကၽြးဖို႔အေၾကာင္းေျပာၿပီး မ်က္ေစ့စံုမွိတ္လို႔ လိုက္ပါလာခဲ့ေတာ့တယ္။ မ်က္ရည္ေတြ ကုန္ခမ္းေျခာက္ေသြ႔ သြားေတာ့မွ ေလယာဥ္မယ္ကေလးကိုေခၚၿပီး ေရတစ္ခြက္ေတာင္းတယ္။ ေရခြက္ထဲက ေရကို တစ္ငံု ငံုလိုက္တယ္။ ေရက်န္ေတြရွိေနေသးတဲ့ ေရခြက္ကို ကၽြန္မေရွ႕က စားပြဲေလးေပၚ တင္လိုက္တယ္။ ကင္မရာအိတ္ထဲက ကင္မရာကို ထုတ္တယ္။
ေလယာဥ္မယ္ကေလးကို ကၽြန္မ ဘာမွ မစားခ်င္ေၾကာင္း၊ အိပ္ပဲ အိပ္ခ်င္တာမို႔ ႏွႈိးၿပီး မေကၽြးဖို႔အေၾကာင္းေျပာၿပီး မ်က္ေစ့စံုမွိတ္လို႔ လိုက္ပါလာခဲ့ေတာ့တယ္။ မ်က္ရည္ေတြ ကုန္ခမ္းေျခာက္ေသြ႔ သြားေတာ့မွ ေလယာဥ္မယ္ကေလးကိုေခၚၿပီး ေရတစ္ခြက္ေတာင္းတယ္။ ေရခြက္ထဲက ေရကို တစ္ငံု ငံုလိုက္တယ္။ ေရက်န္ေတြရွိေနေသးတဲ့ ေရခြက္ကို ကၽြန္မေရွ႕က စားပြဲေလးေပၚ တင္လိုက္တယ္။ ကင္မရာအိတ္ထဲက ကင္မရာကို ထုတ္တယ္။
အမွတ္တရေတြ၊ အနမ္းေႏြးေထြးေတြ၊ လြမ္းဆြတ္မႈေတြ၊ နာက်င္မႈေတြ၊ ရွဳံးနိမ့္သိမ္ငယ္မႈေတြ၊ မ်က္ရည္ေတြ၊ တြဲလက္ေတြ၊ သတိတရေတြနဲ႔ ဒင္းက်န္းျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ ကင္မရာမွတ္ဉာဏ္ကို ထုတ္ယူလိုက္တယ္။ အဲဒီထဲမွာ ခန္႔နဲ႔ကၽြန္မ ရွိတယ္။ ၿပီးမွ Kingston SD-8Gလို႔ ေရးထားတဲ့ အမဲေရာင္မွတ္ဉာဏ္ျပားေလးကို ကၽြန္မေရွ႕ကေရခြက္ထဲ ျဖည္းျဖည္းသာသာေလး လႊတ္ခ်လိုက္ေတာ့ တယ္။
အဲဒီေရခြက္ထဲမွာ ကၽြန္မအသက္၊ ကၽြန္မႏွလံုးသား၊ ကၽြန္မမ်က္ရည္၊ ကၽြန္မဘဝ၊ ကၽြန္မရဲ႕ စိတ္နဲ႔ခႏၶာ၊ ကၽြန္မရဲ႕ အရာရာ…..
ေသ ဆံုး သြား ခဲ့ ၿပီ…...
