ေတာင္တန္းၾကီးေတြ....ဟိုုးအေဝးမွာ...

ဟိုုး အေဝးၾကီးမွာ…

ေတာင္တန္းၾကီးေတြ…၊ တိတိက်က်ထပ္ေျပာရရင္ သူမ သိပ္ခ်စ္တဲ့ ေတာင္စဥ္တန္းၾကီးေတြေပါ့။ အေဝးၾကီးက ျမင္ရခ်ိန္မွာ ေအးစက္စိမ္းညိဳ႕ေနသေလာက္ အနီးကပ္စဥ္မွာ ပူေလာင္ၾကဲပါးလြန္းသလိုု…။ အေဝးၾကီးက ၾကည့္စဥ္မွာ သိပ္မေဝးေတာ့သလိုုလိုုနဲ႔ အနားနီးလာေလ ခက္ခဲအလွမ္းေဝးသြားတဲ့ ေတာင္တန္းၾကီးေတြ။ အနားေရာက္ခဲ့စဥ္မွာ အေပၚကေန စီးမိုုးၾကည့္ေနတဲ့ေတာင္တန္းၾကီးေတြက ညွိဳ႕ငင္ႏိူင္လြန္းတာနဲ႔အတူ သူမကိုု ေျမျပင္ေပၚျပားဝပ္ေစခဲ့ျပန္တယ္ေလ…။
မိုုးကေလး မစိုု႔မပိုု႔ရြာေတာ့ တဖန္ျပန္လည္စိမ္းလန္းလာတဲ့ေတာင္တန္းၾကီးေတြဟာ ႏွစ္သက္ခ်င္စရာ ေကာင္းလာျပန္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဘာကိုုမွန္းမသိ သူမ ထိပ္လန္႔လိုု႔ေနတယ္။ ဟန္သိပ္ၾကီးတဲ့ေတာင္တန္းၾကီးေတြအနား အေရာက္သြားဖိုု႔ တခုုခုုက စီးကာေနျပန္ေရာ…။ သူမဟာ ေတာင္တန္းၾကီးေတြအနားေရာက္တိုုင္း ေသးဝပ္သိမ္ငယ္သြားတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ အၾကိမ္ၾကိမ္နာက်င္ရ၊ သဘာဝလည္းမတူၾကျပန္ေတာ့ မ်က္ႏွာကိုုသာခပ္လႊဲလႊဲထားကာ အေဝးကိုုေလွ်ာက္ရတာ…။ သူမမ်က္ဝန္းေတြထဲမွာေတာ့ သိမ္းဆည္းထားခဲ့ရဲ႕။ ေတာင္တန္းႀကီးေတြ ဘယ္လိုုစိမ္းညွိဳ႕ေနဟန္၊ ဘယ္လိုုထီးတည္းခက္မာေနဟန္၊ ဘယ္လိုုေသြ႔ေျခာက္ေအးစက္ေနဟန္…၊ သူမေက်ာရိုုးထဲကေန စိမ့္ကနဲ ေႏြးသြားျပန္တယ္။ မရဲပါဘူးေလ…။ အေဝးမွာျမင္ေနရတဲ့ေတာင္တန္းၾကီးေတြကိုု အသံတိတ္ စကားေတြလွမ္းေျပာေနခဲ့မိတဲ့ရက္ေတြ၊ အိပ္မက္ေတြထဲ ေတာင္တန္းၾကီးေတြအေနာက္ အေျပးလိုုက္ေနခဲ့မိတာေတြ၊ ေမာလွခ်ည့္ကြယ္…။ ဘဝကတိုုေတာင္းသေလာက္ အလြမ္းသံသရာကျဖင့္ ရွည္လ်ားပါရဲ႕။
သူမနဲ႔အတူတူ သူမအနားမွာရွိေနရင္ ေပ်ာ္မွာလားဟင္…
ဒါဟာအမွန္ပဲဆိုုေပမယ့္ နာက်င္ေစတယ္ဟုုတ္လား…။ သူလည္း သူမအနား မေပ်ာ္ႏိူင္သလိုု၊ သူမကလည္း သူ႔အနား ေနမေပ်ာ္ႏိူင္တဲ့ ဘဝေတြ…။ ႏွလံုးသားမဲ့တဲ့ေတာင္တန္းႀကီးေတြနဲ႔ ခ်စ္ကြၽမ္းဝင္မိတဲ့ လူမိန္းမတေယာက္ဟာ ျခားနားလြန္းတဲ့႐ွင္သန္မႈေတြထဲ တိုးတိတ္လြမ္းရဖို႔သာ ျဖစ္လာတာ။ ေဝးလြန္းပါတယ္ ေတာင္တန္းၾကီးေတြေရ။ အနားကိုု ဘယ္ေတာ့မွ သူမ ျပန္လာႏိူင္မွာ မဟုုတ္ေပမယ့္လည္း သူ ေပ်ာ္ေနမယ္ဆိုုတာ…။ သူမ ေပ်ာ္ေအာင္ေနေနမယ္ဆိုုတာ…။
အပူအပင္ဆိုုတာ ဘဝမွာ မၾကံဳခဲ့ဖူးသူမိုု႔ ဘယ္ေတာ့မွ ရင့္က်က္မလာေတာ့မယ့္စိတ္ႏွလံုုးနဲ႔သူမက ခ်စ္ျခင္းတရားနဲ႔က်မွ ရင့္က်က္လိုု႔လာခဲ့တာ။ ဒါဟာ ဝဋ္ေႂကြးတခုပဲ၊ ဒါဟာ နာက်င္ဖိုု႔သက္သက္မွ်သာပဲဟုုတ္လားဟင္…။ 

ဘဝမွာ ဘာကိုုမွ တမ္းတမ္းတတမက္ေမာမက္ေမာ မလိုုခ်င္ခဲ့သူဟာ တိမ္ေတြကျဖင့္ ေဝးလြန္းတယ္ဆိုုတာေလာက္ေတာ့ သိခဲ့သားပဲ။ အရင္တုုန္းက…ဆိုုတာ တေနရာရာမွာ လႊတ္ခ် က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီ။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေဝးသြားၾကတာလဲဆိုုရင္ သံသရာတခုုစာလိုု႔ သူမက ေျဖမယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ ေနာက္ထပ္…ဆိုုတဲ့စကားမ်ိဳးၾကားရရင္ သူမက မ်က္ရည္ဝဲခ်င္ေနတုုန္းပဲ။ တကယ္လိုု႔မ်ား ေတာင္တန္းၾကီးေတြအနား အမွတ္မထင္ေရာက္သြားခဲ့ရင္ေရာ…၊ အေတြးနဲ႔တင္ သူမ ရူးေတာ့မလိုုပဲ။ ေတာင္တန္းၾကီးေတြရဲ႕ရင္ခြင္မွာ သူမသိမ္းဆည္းထားခဲ႔သမွ် မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ပါးအပ္ သြန္ခ်မိမလားရယ္…၊ ၿပီးေတာ့ သူမ စိတ္ဒဏ္ရာ…၊ စိတ္အက်၊ သူမကိုုယ္တိုုင္ မမွန္းဆႏိူင္ေအာင္ အတက္အက်ျမန္ဆန္လြန္းလိုု႔ အပိုုင္းပိုုင္းေၾကမြခဲ့ရတဲ့ သူမစိတ္ေတြ၊ ခဏခဏ ေသရာပါသြားတဲ့ အမာရြတ္ေတြရဲ႕ ထူထဲနက္နဲမွဳအတိုုင္းအဆကိုု သူသာနားေထာင္မယ္ဆိုု ေျပာျပခ်င္ပါရဲ႕။ ဟင့္အင္း…သူမဟာ အခုုကိုု စိတ္နဲ႔ကိုုယ္ တျခားစီ လြတ္ထြက္သြားမတတ္ပါပဲ။ ေသခ်ာတာတခုုကေတာ့ နာက်င္မွႈပဲ… ဘယ္လမ္းကိုုေရြးေရြး အနာတရျဖစ္မယ့္လမ္းေတြထဲက ေျပးမလြတ္ေတာ့တာကိုုလည္း  သိထားၿပီးသားကိုု…။ အယ္လ္ဘမ္ထဲမွာ သိမ္းထားခဲ့တဲ့ ေတာင္တန္းၾကီးေတြရဲ႕ပံုုရိပ္ေတြ…ဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္ ျပံဳးေနမိတဲ့အခ်ိန္ေတြထဲ သူမ ျပန္လည္သက္ဝင္ေနမိတာ၊ နာက်င္ရတာက သပ္သပ္ ေႏြးေထြးေနမိတာက သပ္သပ္။ အဲဒီတုုန္းကေတာ့ ေတာင္တန္းၾကီးေတြမွာ လ်ိဳ႕ဝွက္မွႈေတြအျပည့္၊ မာယာအျပည့္ဆိုုတာ သူမ ဘယ္သိႏိူင္မွာလဲေလ။ သူမအတြက္ေတာ့ ခုုထိ အျဖဴထည္ကေလးအတိုင္း ရွိေနေပးပါ၊ ႐ိုးသားေနေပးပါ ေတာင္တန္းၾကီးေတြရယ္…။ သူမ တန္ဘိုုးထားခ်င္လိုု႔၊  သိပ္ျမတ္ႏိူးရလိုု႔ပါ…။ သတိထားမိမလားဟင္၊ သူမ ကမာၻပ်က္နာက်င္ရေလေလ သူမရယ္သံေတြက ပိုုမိုုက်ယ္ေလာင္လာေလေလ…၊ ဒီေန႔စြဲေတြထဲ ရဲရင့္ဟန္ေဆာင္ရင္းက  ခဏခဏပ်က္က်ေနခဲ့ရပံုေတြ…။ သူမ ၿပိဳလဲက်ရသမွ် ေတာင္တန္းၾကီးေတြဘက္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္အႏိူင္ရေနမယ္ဆိုုလည္း ေပ်ာ္ပါေစလိုု႔သာ ေက်နပ္ေပးခ်င္ေသးရဲ႕…။ သူမက်ဆံုုးမွႈဆတူအတိုုင္း ေပ်ာ္ပါေစကြယ္…၊ သူမ ၿပံဳးတိုုင္း ေပ်ာ္ေနတယ္လိုု႔ ျမင္ေပးလွည့္ပါ၊ (အနည္းဆံုုးေတာ့) ဟန္ေဆာင္ေကာင္းခ်င္လွရဲ႕ေလ…

ခ်စ္ၾကည္ေအး
၁၉ဝ၅၂ဝ၁၉

ေတာင္တန္းႀကီးေတြအတြက္ သတိတရ ခံစားေရးဖြဲ႔ ~