တခါတေလက်ေတာ့ ၿငိမ္းဟာ ကိုယ့္ဘဝကို ကိုယ္ လုံျခဳံေအာင္ ထုတ္ပိုးသိမ္းဆည္းဖို့ မတတ္နိူင္သူပါလားလို့ ေတြးမိတဲ့အထိ။
နာက်င္လိုက္တာ၊
ဒဏ္ရာေတြကို ဒီေလာက္ ႏွစ္အေတာ္ၾကာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို စုတ္ျပတ္သတ္ခံၿပီး ပိုက္ထားမိလ်က္သား။ ခ်ထားရစ္လိုက္ေတာ့မယ္ေတြးမိတိုင္း သူ႔ကို ခ်စ္တယ္၊ သူ႔ကို သိပ္ခ်စ္ခဲ့တာဆိုတဲ့ ခံစားမႈကေလးကအစ လႊတ္မခ်ရက္တာ။
သိပ္ေပ်ာ္တာပဲဆိုတဲ့ ခဏတိုင္းေတြမွာ ေတြးၾကည့္မိတယ္။ ဒီေလာက္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေပ်ာ္ရႊင္ရယ္ေမာေနစရာ တကယ္လိုလို့လား ဆိုတာကိုေပါ့။ ဘဝႀကီးထဲ ရနိူင္သမၽွ အခ်ိဳ ခပ္ထည့္ေနရေအာင္ သူ႔အရွိအတိုင္းက အခ်ိဳကင္းမဲ့ေနလို့လား၊
ၿငိမ္းဟာ ဘာကိုမွန္းမသိ၊ ဘယ္ကေနဘယ္ကို လြတ္ေျမာက္လို့လြတ္ေျမာက္ခ်င္ေနမွန္းလည္း မသိဘဲ အရွိန္ကို တိုးရင္းတိုးရင္းသာ ထြက္ေျပးေနမိတာပဲ။ နည္းနည္းကေလး ရယ္စရာေမာစရာကိုမွ အမ်ားႀကီးရယ္ေမာေနမိတဲ့အခါ ၿငိမ္းဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သံသယျဖစ္စျပဳလာမိခဲ့ၿပီ။
နာက်င္ေနတဲ့အခါ ပိုမိုတိတ္ဆိတ္သြားတတ္ၾကတယ္ဆို၊ ၿငိမ္းကျဖင့္ အဲလိုမဟုတ္ပါဘဲ။
အရင္က အျဖဴေရာင္ႀကိဳက္တယ္၊ ဂစ္တာတီးရတာ ႀကိဳက္တယ္။ အခုေတာ့ တျခားအေရာင္ေတြ ေျပာင္းႀကိဳက္လိုက္ၿပီ။ ဘယ္ေတာ့မွ လွည့္မၾကည့္ေတာ့မယ့္အရာက ဂစ္တာျဖစ္လာခဲ့ၿပီ။ ဘဝက ေရြ႕လ်ားေနတာပဲဟုတ္လား၊ ဘဝက ေျပာင္းလဲေနတာပဲဟုတ္လား။ ရယ္သံေတြသိပ္က်ယ္လာတဲ့အခါ ေဘးဘီကိုၾကည့္ရင္း ကိုယ္ရွိန္သပ္ရျပန္တယ္၊ မလုံမလဲစိတ္ေတြကို ကိုယ့္ဖာသာလည္း သတိထားမိရင္းေပါ့။ သူ ၿငိမ္းေရွ႕မွာ တျခားသူေတြကို သဲသဲလွွုပ္ခ်စ္ျပေနလည္း ဒီထက္ပိုၿပီး နာစရာမရွိေတာ့တဲ့ စိတ္ႏွလုံးက ဘာမွမခံစားရသလို မ်က္ႏွာကိုသာ အတင္းႀကိဳးစားျပဳံးထားေနမိေတာ့တာ၊ ေပ်ာ္တယ္ ေပ်ာ္ရမယ္ဟုတ္လား။ အစကတည္းက ခ်စ္ျခင္းတရားဟာ ကိုယ့္ဘက္မွာ မရွိခဲ့တာဘဲ။
ၿငိမ္းတို့ေနတဲ့ ကၽြန္းၿမိဳ့ကေလးမွာေတာ့ အရာရာနီးပါး ေနသားတက်လို ျဖစ္လာေနၿပီ။ ပန္းၿခံထဲမွာ ေျပးေနရင္းက စို့လာတဲ့ေခၽြးေတြကို အသာသပ္လိုက္ရင္း ေဘးဘီက ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ေနတဲ့သူေတြဆီ ေငးမိတယ္။ မနက္ျဖန္ ဒါမွမဟုတ္ ခဏကေလးေနရင္ေတာင္ ဘာျဖစ္မယ္မွန္း မသိၾကတဲ့သူေတြ။ နာနာက်င္က်င္ေတြ ခံစားလာရတိုင္း ေျခလွမ္းေတြကို ခပ္သြက္သြက္ အရွိန္ပိုျမႇင့္ၿပီး ေျပးေနမိတယ္။
ငါ ေျပးေနတယ္ ငါ ေျပးေနတယ္ ငါ အခု ေျပးေနတယ္ ငါ က်န္းမာလာေတာ့မွာ သိလား
ငါ ေပ်ာ္တယ္ ငါ ေပ်ာ္ေနတယ္ ငါ အခု သိပ္ေပ်ာ္တယ္
ေတာင္စဥ္ေရမရအေတြးေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေအာင္ေနတတ္ေနပါၿပီ။ "ငါ့က်မွ"ဆိုတဲ့ အေတြးကို မေတြးမိေအာင္ အျမဲေတြးပါတယ္။ "ဘာျဖစ္လို့ ငါ့ကို"ဆိုတဲ့ အေတြးကိုေရာပဲ။ စိတ္ကို နာနာရိုက္ခတ္လာမယ့္အေတြးေတြကို လမ္းေၾကာင္းလႊဲလာတတ္ၿပီ၊ အရင္လို အၾကာႀကီး ငိုမေနတတ္ေတာ့ဘူး။ ရင့္က်က္လာတယ္ေခၚမလား။ အရာရာကို စိတ္တြင္းမွာတင္ သိမ္းဆည္းထားတတ္ၿပီ။ ေဖာက္ခ်ဖို့လိုရင္ေတာ့ စာေတြေလၽွာက္ေရးေနလိုက္တာပဲ၊ ဘယ္ကိုမွ မပို့ျဖစ္ေတာ့တဲ့ စာေတြေပါ့။ ေကာင္းကင္ႀကီးကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း ၿငိမ္းေရးထားတဲ့စာေတြ သူ႔ကို ဖတ္ျပရတယ္။ သူ႔ကမၻာမွာလည္း ဒီေကာင္းကင္ႀကီးပဲ ဟုတ္လား။
အေတြးနဲ႔တင္ ေပ်ာ္ေနရတာ....
ခကအ
တျခားေသာကမၻာ ~
