Touch Pool

ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြစုေပါင္းေရးသားထားၾကတဲ့ Feeling-92စာအုပ္ထဲမွာ ကြၽန္မေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ စာမူပါ။ စာအသစ္မတင္ႏိူင္ေသးခင္မွာ ဖတ္ၾကည့္ၾကပါဦး႐ွင့္....

Touch Pool
=========

လူတန္းရွည္ၾကီးထဲမွာ ဒီေလာက္အၾကာၾကီးတန္းစီလာခဲ့ၿပီး လက္ကေလးမွ ေရမစိုုလိုုက္ရဘဲ ျပန္ထြက္သြားခဲ့သူ ကၽြန္မတေယာက္ပဲ ရွိမယ္ထင္ပါရဲ႕။ ငါးကန္ေနာက္က တာဝန္ရွိတဲ့ကေလးမေလးေတြရဲ႕ ဘယ္လုုိပါလိမ့္ဆိုုတဲ့အၾကည့္ကိုု ျပံဳးရံုုကေလးသာ ျပံဳးျပလိုုက္ႏိူင္တယ္။

တကယ္လိုု႔မ်ား အဲဒီအျဖစ္အပ်က္သာ ကၽြန္မေရွ႕မွာ မျဖစ္ခဲ့ရင္….၊
ကၽြန္မဟာ မသိျခင္းေတြနဲ႔ေအးေဆးသက္သာေနမယ့္ လူအုုပ္ၾကီးထဲက လူတေယာက္ပဲ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္ထင္ပါရဲ႕။ 

(၁)
ၾကယ္ငါးေတြ အသက္ရွဴၾကသလား…
ငါးျပတိုုက္ၾကီးထဲကိုု ပထမဦးဆံုုးအၾကိမ္လာလည္ျဖစ္ခဲ့တုုန္းက Touch Poolထဲက ၾကယ္ငါးေတြကိုု အေဝးကလွမ္းအျမင္မွာ ကၽြန္မေတြးမိခဲ့ဖူးတာ။
ထပ္ေတြးေနမိျပန္တယ္၊ ၾကယ္ငါးေတြ အသက္ရွဴၾကရဲ႕လား…၊ ၾကယ္ငါးေတြ ခံစားတတ္ၾကသလား….။ ပကတိၿငိမ္သက္လြန္းေတာ့ အျမင္မွာ သက္မဲ့အရုုပ္တရုုပ္လိုုပဲ။

အဲဒီတုုန္းကေပါ့။ ခဏကေလးရယ္…၊ Touch Poolဆိုုတဲ့ ဆိုုင္းဘုုတ္နဲ႔ သူ႔ေဘးနားက ငါးကန္ရွည္ေမ်ာေမ်ာနံေဘးကိုုေရာက္ဖိုု႔ လူတန္းရွည္ၾကီးရဲ႕အေနာက္မွာ စိတ္လက္ရွည္ရွည္ စီတန္းခဲ့ရသမွ် တကယ့္တကယ္အနားလည္းေရာက္ေရာ ဖ်တ္ကနဲထိရံုုသာ လက္နဲ႔ထိၾကည့္အၿပီး ေျခေထာက္ေတြကျဖင့္ ေရွ႕ကိုု ဆက္ေလွ်ာက္ေပးရတယ္။ ကၽြန္မအေနာက္က လူတန္းရွည္ၾကီးကိုု အလွည့္ေပးဖိုု႔ ကၽြန္မက ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္ေပးခဲ့ရတယ္ေလ။ 

ခဏကေလးပဲ၊ ကၽြန္မလက္တဘက္ကိုု ေရထဲႏွစ္လိုု႔ ထိၾကည့္လိုုက္ရခ်ိန္ကေလး၊ အဲဒီခဏကေလးကိုု ကၽြန္မ ရင္ခုုန္ခဲ့ရတယ္။ ေနာက္တေန႔ေရာက္ေတာ့ ၾကယ္ငါးေတြကိုု ကၽြန္မ ေမ့သြားခဲ့တယ္ ထင္တာပါပဲ။ 

(၁.၁)
Touch Poolလိုု႔ေခၚတဲ့ ငါးကန္ရွည္ေမ်ာေမ်ာထဲမွာ အေပၚဘက္ကိုု တဖြားဖြားလြင့္ေနတဲ့ ေက်ာက္ခက္စိမ္းစိမ္းေတြ၊ ေက်ာက္စိုုင္တန္းေတြအျပင္ ငါးေရာင္စံုုေသးေသးကေလးေတြလည္း ရွိရဲ႕၊ သူတိုု႔ကိုုေတာ့ ထိဖိုု႔ မလြယ္လွဘူး၊ သူတိုု႔က သိပ္လွစ္တာပဲ၊ ဟိုု ဒီကူးခတ္ေနၾကလိုု႔….။

Touch Poolထဲက ေက်ာက္စိုုင္တန္းေတြေပၚမွာ ၾကယ္ေတြေၾကြက်ေနၾကသလိုု၊ ဒါေပမယ့္ ပကတိအၿငိမ္အသက္ အခ်ပ္လိုုက္ကပ္ေနတဲ့ ၾကယ္ငါးေတြကိုု ေလး ငါး ေျခာက္ေကာင္ေလာက္ ခပ္ၾကဲၾကဲေတြ႔လိုုက္ရတယ္။ တခ်ိဳ႕ၾကယ္ငါးေတြက လက္လွမ္းလိုု႔ မမီႏိူင္တဲ့ေနရာမွာ၊ လက္လွမ္းမီႏိူင္တာဆိုုလိုု႔ အၾကီးႏွစ္ေကာင္ရယ္၊ အလတ္စားႏွစ္ေကာင္ရယ္…၊ ဒါပဲ။ 

ၾကယ္ငါးေတြဆိုုေပမယ့္လည္း အေသြးအေရာင္၊ ပံုုစံ၊ အရြယ္အစားေတြက တေကာင္နဲ႔တေကာင္ မတူၾကျပန္ဘူး။ မ်ိဳးစိတ္နာမည္ေတြ ကြဲျပားၾကသလိုု အေလ့အထေတြလည္း ကြဲျပားၾကတယ္။
ၾကယ္ငါးအမ်ားစုုမွာ လက္ေခ်ာင္းေတြလိုု႔ဆိုုႏိူင္တဲ့ ေဘးပတ္ပတ္လည္ကိုုျဖာထြက္ေနတဲ့ လက္တံ ငါးေခ်ာင္းတိတိ ရွိတယ္။ အတိအက်ဆိုုရရင္ ညာဘက္မွာ ႏွစ္ေခ်ာင္း၊ ဘယ္ဘက္မွာ ႏွစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ေရွ႕တည့္တည့္ဆီမွာ တေခ်ာင္းေပါ့။ တခ်ိဳ႕ၾကယ္ငါးအမ်ိဳးအစားေတြမွာေတာ့ ငါးေခ်ာင္းထက္ပိုုတဲ့လက္တံေတြ ရွိၾကတယ္။ လက္တံေပါင္းေလးဆယ္ေက်ာ္တဲ့ ၾကယ္ငါးေတာင္မွ ရွိေသးတယ္။ အလယ္ဗဟိုုစက္ဝိုုင္းကေတာ့ ကိုုယ္ထည္ေပါ့၊ အဲဒီကိုုယ္ထည္ေအာက္ တည့္တည့္မွာ ပါးစပ္ရွိတယ္လိုု႔ဆိုုၾကတယ္။

ၾကယ္ငါးေတြမွာ ႏွလုံးသား မရွိၾကဘူး…၊ ၿပီးေတာ့ ဦးေႏွာက္လည္း မရွိၾကဘူး၊
မ်က္စိလည္း မရွိၾကေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ၾကယ္ငါးေတြဟာ သူတိုု႔လက္တံကတဆင့္ အလင္းကိုု ခံစားႏိူင္စြမ္းရွိၾကတယ္။ ဒါဆိုုရင္ျဖင့္ ထိခြင့္ရွိရင္ေတာင္ ၾကယ္ငါးေတြရဲ႕လက္တံကိုု မထိတာက ပိုုေကာင္းမလားဟင္….။
ၾကယ္ငါးေတြမွာ ႏွလံုုးသားမရွိၾကဘူးတဲ့၊ ဆိုုေတာ့ ၾကယ္ငါးေတြဟာ မခ်စ္တတ္ၾကဘူးလား။ ၾကယ္ငါးေတြဟာ ပ်မ္းမွ်အားျဖင့္ အသက္ (၂)ႏွစ္မွာ အရြယ္ေရာက္ၾကၿပီ၊ မ်ိဳးပြားႏိူင္ၾကၿပီလိုု႔ ဆိုုတယ္။ ၾကယ္ငါးကေလးေတြကို ၾကယ္ငါးေမေမနဲ႔ ၾကယ္ငါးေဖေဖက ေမြးဖြားလိုုက္တယ္ဆိုုတာထက္ ျပန္လည္ထုုတ္လုုပ္မွႈ (reproduce) လုုပ္တယ္လိုု႔ သံုုးၾကတယ္။

ၾကယ္ငါးေတြမ်ိဳးပြားပံုုကျဖင့္ တကယ္အံ့ၾသစရာ၊ မ်ိဳးစိတ္တခုုနဲ႔တခုု မ်ိဳးပြားပံုုခ်င္းလည္း မတူၾကျပန္ဘူးတဲ့။ ၾကယ္ငါးေတြရဲ႕မ်ိဳးပြားအဂၤါဟာ ပံုုမွန္အေျခအေနမွာ သိသာထင္ရွားျခင္းမရွိဘဲ ဥခ်ေတာ့မယ္ဆိုုတဲ့အခ်ိန္က်မွသာ အထီး အမ လိင္ကြဲျပားသြားၾကတယ္။ လက္တံေတြခ်င္း ယွက္လိုု႔ျဖစ္ေစ၊ တေကာင္စီက ကိုုယ္တျခမ္းစီေပါင္းၿပီး ေနာက္တေကာင္ အသစ္ျဖစ္လာတာမ်ိဳးျဖစ္ေစ၊ အမမ်ိဳးဥနဲ႔ အထီးသုုတ္ေသြးဟာ ေရထဲမွာ ေပါင္းဆံုုၾကၿပီးေတာ့ျဖစ္ေစ မ်ိဳးပြားေလ့ရွိၾကတယ္။ မထူးဆန္းဘူးလား…။
ေထာင္နဲ႔ခ်ီရွိတဲ့ၾကယ္ငါးမ်ိဳးကြဲေတြထဲမွာ ပ်မ္းမွ်သက္တမ္းအားျဖင့္ (၃၅)ႏွစ္ၾကာတဲ့အထိ အသက္ရွင္ေနႏိူင္ၾကတဲ့ ၾကယ္ငါးေတြေတာင္မွ ရွိၾကသတဲ့။

လူတန္းရွည္ၾကီးထဲ အလိုုက္သင့္တန္းစီ ေရြ႕လ်ားလိုုက္ပါေနရင္း ၾကယ္ငါးေတြအေၾကာင္း အင္တာနက္ထဲမွာ ရွာေဖြဖတ္ေနလိုုက္မိတယ္။ ေရွ႕မွာ သိပ္မလိုုေတာ့ဘူး။
ကၽြန္မအလွည့္ေရာက္တဲ့အခါ ၾကယ္ငါးတေကာင္ရဲ႕ ဘယ္ေနရာကိုု ထိၾကည့္လိုုက္ရင္ ေကာင္းမလဲဟင္….။ အရင္အေခါက္ေတြတုုန္းကေရာ ၾကယ္ငါးေတြရဲ႕ဘယ္ေနရာကိုုမ်ား ကၽြန္မ ထိၾကည့္မိခဲ့တာပါလိမ့္။ ေမ့ၿပီ၊ ကၽြန္မ တကယ္ကိုု ေမ့သြားခဲ့ၿပီ၊ ထိၿပီးေတာ့လည္း လြယ္လြယ္ေမ့ထားပစ္ခဲ့လိုုက္တာပါပဲ…။

(၁.၂)
ကြ်န္မအတြက္ ငါးျပတိုက္ႀကီးထဲမွာ ၾကယ္ငါးေတြရွိတဲ့ Touch Pool ၿပီးရင္ ဒုုတိယစိတ္အဝင္စားဆံုးက သမုဒၵရာဟင္းလင္းျပင္ (Open Ocean)လို႔ နာမည္ေပးထားတဲ့ ဧရာမငါးၾကည့္ကန္ႀကီးပဲ။ သူ႔အခန္းက အေမွာင္မ်ားတဲ့အခန္း၊ ေလွ်ာက္လမ္းသြယ္တေျပးလံုုး အေမွာင္မ်ားမ်ား အနက္ရင့္ရင့္အဆံုုးမွာမွ ၾကည္လဲ့လင္းေဖြးေနတဲ့ငါးၾကည့္ကန္ဟာ ကူးခတ္လွဳပ္ရွားသက္ဝင္ေနကာ….၊ အၾကည့္ေတြအားလံုးရဲ႕ လားရာျဖစ္တယ္။

သူ႔အခန္းထဲဝင္လိုက္တာနဲ႔ ဟာကနဲ ေၾကနပ္ေပ်ာ္ရႊင္သြားေစတယ္။ မ်က္ႏွာေတြေတာင္ ျပံဳးျမလာလိုု႔ရယ္။ ဒီေလာက္ႀကီးမားတဲ့ မွန္ဘီလူးပါ မွန္ခ်ပ္အႀကီးႀကီး တဆက္တည္းရဖို႔ဆိုုတာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ခက္ခဲလိုက္မလဲ၊ ဘယ္ေလာက္မ်ား တန္ဘိုးႀကီးလိမ့္မလဲ။ အဲဒီအထဲမွာ အနည္းဆံုး မိနစ္သံုုးဆယ္ေလာက္ အခ်ိန္ေပးသင့္တယ္လို႔ ကြ်န္မ ထင္တယ္။

ငါးအႀကီးႀကီးေတြရဲ႕တေကာင္ခ်င္း တလူးလူးတလြင့္လြင့္ ကူးခတ္သြားလာေနပံု၊ ငါးေသးေသးကေလးေတြရဲ႕ အုပ္စုလိုက္ ေဝါကနဲ ကူးခတ္ျဖတ္ေျပးသြားပံုေတြဟာ ဧရာမမွန္ဘီလူးခ်ပ္ၾကီးရဲ႕ ဘယ္ကေန ညာ၊ ညာကေန ဘယ္ လူးလာေခါက္တံုု…၊ သိပ္ၾကည့္လို႔ေကာင္းတာပဲ။ သမုဒၵရာဟင္းလင္းျပင္ထဲ ကြ်န္မ စိတ္ေရာကိုယ္ပါနစ္ျမဳတ္လို႔ မၾကည္လင္သမွ်အရာရာကိုု ေမ့ေလ်ာ့လိုု႔ေနႏိူင္ေတာ့တယ္။

သမုဒၵရာဟင္းလင္းျပင္ၿပီးရင္ ကြ်န္မအာရံုကို တတိယဖမ္းစားႏိူင္ဆံုးက Jellyfishလိုု႔ေခၚတဲ့ ဂ်ယ္လီငါးေတြပဲ။ ေရထဲမွာကူးခတ္ေနပံုကိုက လူးလူးလြန္႔လြန္႔ကူးခတ္ေနၾကတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ အထက္ေအာက္ တဖြားဖြားတဆစ္ဆစ္ လဲ့ျဖာေမ်ာေရြ႕ေနၾကပံုမ်ိဳး…။ သိပ္လွတာပဲ၊ သိပ္လြတ္လပ္မွာပဲ၊ အေႏွာင္အတြယ္မဲ့ တလြင့္လြင့္ေပါ့ပါးေနပံုဟာ ကြ်န္မစိတ္ႏွလံုုးကို ကူးလူးခ်ိတ္ဆက္တယ္။ ဂ်ယ္လီငါးေတြလို ကြ်န္မ ေမ်ာလြင့္ေနခ်င္တယ္….၊ ဦးတည္ရာမဲ့ေလ။

အဲဒီသံုုးေနရာမွာ ကြ်န္မစိတ္အဝင္စားဆံုးကေတာ့ အခု ကြ်န္မတန္းစီေနတဲ့ Touch Poolပဲေပါ့။ Touch Poolထဲမွာ လူအမ်ားစုု ထိကိုုင္ၾကည့္လိုု႔ရတဲ့ Starfish-ၾကယ္ငါးေတြရွိတယ္။ ၾကယ္ငါးေတြကိုု ကၽြန္မစိတ္ဝင္စားရတာက သူတိုု႔ဟာ ဟိတ္ဟန္ၾကီးတယ္၊ ဘာကိုုမွထီမထင္ဟန္ ေအးစက္ၿငိမ္သက္တယ္။ ေနာက္ သူတိုု႔မွာ ႏွလံုုးသားမရွိတာ၊ အခ်စ္မရွိတာ၊ ေက်ာက္ရုုပ္ေက်ာက္သားဆန္တာ….၊ ကၽြန္မ ႏွစ္သက္ရလြန္းတယ္။ သူတိုု႔မွာ ဦးေႏွာက္မရွိၾကတာကလြဲလိုု႔ေပါ့။ ဦးေႏွာက္မရွိေတာ့ ေတြးဆခ်င့္ခ်ိန္ေနဖိုု႔ မလိုုေတာ့ျပန္ဘူးေပါ့၊ ဒါလည္း တမ်ိဳးေတာ့ေအးတာပဲလိုု႔ ႏွစ္သက္ခ်င္မိျပန္တယ္။ ဦးေႏွာက္မရွိေတာ့ တိုုးတက္ရာတိုုးတက္ေၾကာင္းလည္း မရွိဘူးေပါ့၊ ၾကယ္ငါးေတြက တိုုးတက္ဖိုု႔လိုုလိုု႔လား၊ အင္း…ဦးေႏွာက္ရွိတုုိင္းေရာ တိုုးတက္စည္ပင္ၾကလိုု႔လား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၾကယ္ငါးေတြကိုု ႏွစ္သက္တာကေတာ့ ေလ်ာ့မသြားဘူး။ ခ်စ္လ်င္အက်ိဳးလိုု႔ ဆိုုတယ္ဟုုတ္လား။

Starfish Storyလိုု႔ အင္တာနက္မွာ ရွာလိုုက္ရင္ပဲ ၾကယ္ငါးေတြအေၾကာင္း က်လာလိုုက္တာ အမ်ားၾကီး။ ကၽြန္မတိုု႔ ၾကားဖူးေနက်အျပင္ နည္းနည္းေလးေတြစီကြဲျပားသြားတဲ့ ဆင္တူမူကြဲ ၾကယ္ငါးေကာက္သူမ်ားအေၾကာင္းေတြေပါ့။ Loren Eiseleyရဲ႕ “I made the difference for that one” ဆိုုတဲ့စကားနဲ႔ အဆံုုးသတ္ထားတဲ့ ၾကယ္ငါးေကာက္သူအေၾကာင္းေလ။ လူသားဆန္မွႈျပယုုဂ္အေနနဲ႔ လူတိုုင္းရင္ကိုု ထိခတ္ေစခဲ့တဲ့စာေပါ့။ ဖတ္ဖူးၾကမွာပါ။

လူတန္းၾကီးဟာ စည္းသားထားတဲ့ၾကိဳးလမ္းေၾကာင္းအတိုုင္း တေရြ႕ေရြ႕ေရွ႕တိုုးေနၾကတယ္။ ကၽြန္မေရွ႕မွာ လူ သိပ္မက်န္ေတာ့ဘူး၊ မၾကာခင္ ကၽြန္မအလွည့္ေရာက္လာေတာ့မွာ…။
ေရထဲကိုုႏွစ္ၿပီး ထိလိုုက္မယ့္လက္ဟာ သံထည္ေတြနဲ႔လုုပ္ထားတဲ့ အဆင္တန္ဆာေတြ ဝတ္ဆင္ထားျခင္း မရွိရဘူး၊ လက္စြပ္၊ လက္ေကာက္၊ နာရီ ဘာမွဝတ္ဆင္မထားတဲ့ လက္ဗလာႏွင့္သာ ထိကိုုင္ပါရန္၊ အိတ္ကပ္ထဲမွာ ထည့္ထားတဲ့ မည္သည့္အရာမဆိုု ကန္ထဲျပဳတ္မက်ေစဖိုု႔ သတိၾကီးစြာထားပါရန္လည္း ေရးသားထားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေရထဲက သူတိုု႔ေတြကိုု ညင္ညင္သာသာထိေတြ႔မွႈျပဳၾကဖိုု႔၊ အဲသလိုု သတိေပးစာေတြ ေရးကပ္ထားတယ္။

စာတန္းေတြကိုု တခုုခ်င္းစီ အေခါက္ေခါက္ဖတ္ၿပီး ရင္တခုုန္ခုုန္နဲ႔၊ ဘယ္တေကာင္ကိုုမ်ား၊ ဘယ္ေနရာကိုုမ်ား ထိိၾကည့္လိုုက္ရရင္ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားတယ္။ ဒီတၾကိမ္ဆိုုရင္ျဖင့္ ငါးျပတိုုက္ကိုု ကၽြန္မ အလည္ေရာက္တာ ေလးၾကိမ္ထက္မနည္းရွိခဲ့ၿပီ။ ၾကယ္ငါးေတြကိုု ထိၾကည့္ခဲ့ဖူးတာလည္း ေလးၾကိမ္ထက္မနည္းေပါ့။ ဒါနဲ႔ေတာင္ ၾကယ္ငါးေတြကိုုထိဖိုု႔ရာ ကၽြန္မအတြက္ ရင္ခုုန္စြာ ထူးဆန္းေနတုုန္း၊ ဆြဲေဆာင္ႏိူင္ေနတုုန္း။
ေနာက္ဆံုုးေတာ့ ရွည္ေမ်ာေမ်ာကန္ရဲ႕အဆံုုးနားက အၾကီးဆံုုးေကာင္ကိုု ထိၾကည့္မယ္လိုု႔ ေတြးထားလိုုက္တယ္။

ကၽြန္မေရွ႕မွာ ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္သားအရြယ္ ေကာင္ကေလးတေယာက္သာရွိေတာ့တယ္။ ေကာင္ကေလးက ညာဘက္လက္မွာ နာရီပတ္ထားတာမိုု႔ ဘယ္ဘက္လက္နဲ႔ ထိဖိုု႔ျပင္တယ္။ ၾကည့္ရတာ ဘယ္လက္နဲ႔ အက်င့္မရွိတာလား၊ ဘယ္ေနရာကိုု ထိၾကည့္ရမယ္ မသိတာလား၊ ကိုုင္ၾကည့္ရမွာ ေၾကာက္တဲ့ပံုုေတာ့လည္း မေတြ႔ရပါဘူး။ သူက သူ႔ဘယ္ဘက္လက္ကိုု ေရထဲ စြပ္ကနဲႏွစ္ၿပီး ၾကယ္ငါးရဲ႕ အလယ္ဗဟိုုစက္ဝိုုင္းပံုု ကိုုယ္ထည္ေနရာကိုု ထိလိုုက္တယ္။ လက္ဆ မတတ္လိုု႔ထင္ပါရဲ႕၊ ခပ္သာသာေလးထိရမယ့္အစား အရွိန္လြန္ၿပီး ခပ္ဖိဖိထိကိုုင္လိုုက္မိပံုုပါပဲ။ ငါးကန္ေနာက္က တာဝန္ရွိသူမိန္းကေလးရဲ႕မ်က္ႏွာမွာ အေရာင္ေလးတမ်ိဳး ျဖတ္ေျပးသြားတာ ေတြ႔လိုုက္ရတယ္။

Excuse me !
ကၽြန္မအလွည့္ေရာက္ကာမွ တာဝန္ရွိသူမိန္းကေလးက လက္ျပတားလိုုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ခုုနကေကာင္ကေလး ခပ္ဖိဖိထိကိုုင္သြားတဲ့ၾကယ္ငါးကိုု လက္ဖဝါးထဲ ခပ္သာသာကေလး ထည့္ကိုုင္ၿပီး ေနရာေရႊ႕လိုုက္တယ္။ ဘယ္သူမွ လက္လွမ္းမမီႏိူင္မယ့္ အေနာက္တေနရာမွာ ေနရာေရႊ႕ထားလိုုက္တာ။ သူ႔ေနရာမွာ ဟိုုးအေနာက္က ၾကယ္ငါးခပ္လတ္လတ္တေကာင္ကိုု ျပန္ခ်ေပးတယ္။ ေနရာခ်င္း လဲလိုုက္တာေပါ့။
ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ လက္ကနဲ အေတြးတခ်က္လင္းသြားတယ္။ တခ်ိဳ႕ၾကယ္ငါးေတြကိုု လက္လွမ္းမမီႏိူင္တဲ့ေနရာမွာ ထားထားျခင္းဟာ အလွည့္က်လဲလွယ္ အထိခံၾကရဖို႔မ်ားလား ဆိုုတာပါပဲ။

ၾကယ္ငါးေတြရဲ႕အထိခံႏိူင္စြမ္းမွာ အတိုုင္းအတာ အကန္႔အသတ္တခုုရွိေနတာလား…။
ၾကယ္ငါးေတြ နာက်င္တတ္သလား၊ ၾကယ္ငါးေတြ ခံစားတတ္ၾကသလား….
ကၽြန္မ ဘာလိုု႔မ်ား မေတြးမိခဲ့ပါလိမ့္။ ၾကယ္ငါးေတြဟာ ေအးစက္ၿငိမ္သက္ေပမယ့္ ေက်ာက္ရုုပ္မွ မဟုုတ္တာ…။ အသက္မဲ့တဲ့ ေၾကးရုုပ္ၾကီးေတြေတာင္ ထိကိုုင္ခံရပါမ်ားေတာ့ ပဲ့ရြဲ႕ခ်ိဳင့္ခြက္ဝင္သြားတတ္ၾကေသးတာ…
ၾကယ္ငါးေတြက အသံမဲ့သက္ရွိေတြ၊ သူတိုု႔ကိုု ကၽြန္မတိုု႔ မၾကားႏိူင္ၾကဘူးလား…..။

အိုုေခ ရၿပီတဲ့…။ တာဝန္ရွိတဲ့မိန္းကေလးက ေျပာတယ္။

ဟင့္အင္း…။

ကၽြန္မလက္ကိုု ေရတစက္မွ မထိလိုုက္ဘဲ တန္းစီေနတဲ့လူတန္းၾကီးထဲက ထြက္လာခဲ့လိုုက္တယ္။

(၁.၃)
Touch Poolကအထြက္ လမ္းသြယ္က်ဥ္းက်ဥ္းကေလးဟာ ေမွာင္လဲ့လဲ့ကေလးသာ လင္းတာ။ လမ္းသြယ္ကေလးထဲ နံရံတဘက္ကိုုမီၿပီး ထိုုင္ခ်လိုုက္မိတယ္။
ကၽြန္မလက္နဲ႔ထိၿပီးတဲ့အခါ….
ကၽြန္မေနာက္က လူတေယာက္လက္နဲ႔ထိ…
ေနာက္ထပ္အေနာက္က လူတေယာက္လက္နဲ႔ထိ…
ေနာက္ထပ္အေနာက္က လူတေယာက္လက္နဲ႔…ထပ္ထိ…။ ထပ္ ထိ…။ အထိခံလိုုက္ရတိုုင္းမွာ ၾကယ္ငါးေတြ မနာၾကဘူးလား၊ တေယာက္လည္း မဟုုတ္၊ ႏွစ္ေယာက္လည္း မဟုုတ္တဲ့၊ လက္အခ်ိန္အဆေတြ မတူၾကတဲ့… လူတန္းရွည္ၾကီးေလ။ 

လူေတြကေရာ ဘာေၾကာင့္ ထိၾကည့္ေနၾကတာလဲ…။
ထိလိုု႔ရလိုု႔… ထိခြင့္ရွိလိုု႔….
ထိၾကည့္ဖိုု႔ အခြင့္အေရးလြယ္လြယ္ရလိုု႔….။

ေတာ္ၾကပါေတာ့၊ ၾကယ္ငါးေတြကိုု မထိၾကပါနဲ႔ေတာ့၊ ထိပါမ်ားလာတဲ့အခါ သူတိုု႔ နာက်င္တတ္ၾကမွာ…။ သူတိုု႔မွာလည္း သူတိုု႔စိတ္နဲ႔ သူတိုု႔ကိုုယ္နဲ႔…သူတိုု႔ခံစားတတ္ၾကတယ္။
ကၽြန္မကိုုယ္တိုုင္ဟာ ၾကယ္ငါးတေကာင္…
ၾကယ္ငါးတေကာင္ဟာ ကၽြန္မကိုုယ္တိုုင္ျဖစ္သြားတဲ့ အခိုုက္အတန္႔…။
ကၽြန္မတိုု႔အတြက္ေရာ လက္ေတြရဲ႕အေတြ႔ေတြနဲ႔ ထိခံရဖိုု႔မဆိုုပါနဲ႔ဦး၊ လူေတြရဲ႕မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ ေစ့ေစ့ၾကည့္ခံရတာမ်ားလာရင္ေတာင္ မႏွစ္သက္ႏူိင္စရာဟုုတ္လား။ 

တန္းစီေနစဥ္ဖတ္မိတဲ့အထဲ ၾကယ္ငါးတခ်ိဳ႕မွာ အဆိပ္ရွိတဲ့အေၾကာင္း ဖတ္လိုုက္ရေသးတာ။ တခ်ိဳ႕ေသာၾကယ္ငါးေတြရဲ႕ လက္တံေပၚက ဆူးခြ်န္ကေလးေတြမွာ အဆိပ္ရည္ရွိၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ေသာၾကယ္ငါးေတြမွာေတာ့ အဆိပ္ရည္ မရွိၾကဘူး။ Touch Poolထဲက ၾကယ္ငါးေတြကေတာ့ အဆိပ္မဲ့ၾကယ္ငါးေတြပဲေပါ့။ အဆိပ္မရွိလိုု႔သာ အထိခံၾကရတာ၊ ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုု မကာကြယ္ႏိူင္တဲ့၊ မာနမဲ့တဲ့၊ ထိသမွ်ၿငိမ္ခံေနၾကရမယ့္ ၾကယ္ငါးေတြရယ္ေလ။ ၾကယ္ငါးေတြဟာ ၾကယ္ငါးဆန္ၿပီး ကၽြန္မတိုု႔လူသားေတြက လူသားမွဆန္ၾကရဲ႕လား။

လြယ္လြယ္ထိၾကည့္ခြင့္ရလိုု႔ အေပ်ာ္သက္သက္ထိေတြ႔ခ်င္သူဟာ သူ႔ဆႏၵျပည့္ၿပီဆိုရံု၊ ေက်နပ္စြာ ထြက္ခြာသြားရံုပါပဲ။ သူ ေက်ာခိုင္းလိုက္တာနဲ႔ အထိခံနာက်င္ရသူ ဘယ္လိုက်န္ေနရစ္ခဲ့မယ္ဆိုုတာ…၊ ဘယ္ေတာ့မွ စာနာေတြးၾကည့္ေနလိမ့္မယ္ မဟုုတ္ဘူး။ သိပ္ေသခ်ာတာေပါ့…။
ငါးျပတိုုက္ၾကီးဆီကိုု ေနာက္တၾကိမ္လာျဖစ္ခဲ့ရင္ သမုဒၵရာဟင္းလင္းျပင္ရယ္၊ ဂ်ယ္လီငါးေတြဆီရယ္ကိုု အလည္သြားမယ္။ ၾကယ္ငါးေတြကိုုထိၾကည့္ဖိုု႔ Touch Poolကိုု ကၽြန္မ ဘယ္ေတာ့မွ သြားျဖစ္မွာ မဟုုတ္ေတာ့ဘူး။

(၁.၄)
ၾကယ္ငါးေတြ ခံစားနာက်င္တတ္သလား…..။
အဲဒီေမးခြန္းရဲ႕အေျဖကိုု ကၽြန္မ မသိခ်င္ေတာ့ဘူး။
တခါတရံ ဘဝမွာ မသိျခင္း(အေမွာင္)ေၾကာင့္ လူကိုု ေအးေဆးသက္သာေစၿပီး၊ သိျခင္း(အလင္း)ေတြေၾကာင့္ လွဳပ္ခတ္နာက်င္ ခံစားရတတ္တယ္။ သိျခင္းရဲ႕ လင္းခ်င္းမွႈအမွန္တရားဟာ ခါတရံမွာ ခါးသက္လြန္းလွရဲ႕…။

သိျခင္းေၾကာင့္ ေျခလွမ္းေတြကိုု နာနာက်င္က်င္ ေနာက္ဆုုတ္လိုုက္သူရယ္…
မသိျခင္းေၾကာင့္ လူအုုပ္ၾကီးထဲမွာ ေအးေအးသက္သာတန္းစီေနဦးမယ့္ လူသားဆန္သူေတြရယ္…
ၾကယ္ငါးဆန္စြာ အထိခံၾကရမယ့္ အဆိပ္မဲ့သူေတြရယ္။
ဘာကိုုမွ ကၽြန္မ မသိခ်င္တာ့ဘူး။

ေအးေအးလူလူပဲ၊ ကိုုယ္ခ်င္းစာတရားဆိုုတဲ့ စာအုုပ္တအုုပ္ ဖြင့္ဖတ္ေနလိုုက္တယ္။

“Touch Pool”
ခ်စ္ၾကည္ေအး