အဆံုး….(သို႔) အစ….
Mya Wityee
8hrs ago
ေမာင္…
ဒီစေတးတပ္စ္ကို ေမာင္ဖတ္မိတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မက ေမာင္နဲ႔တကြ ကၽြန္မခ်စ္တဲ့ မိတ္ေဆြေတြကိုပါ ေက်ာခိုင္းလို႔ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာႏိူင္ေတာ့မယ့္ ဟိုး အေဝးႀကီးဆီကို ထြက္ခြာသြားခဲ့ၿပီ ေမာင္…။ ေမာင္ ေပ်ာ္ရႊင္က်န္းမာပါေစကြယ္….။
ေမာင့္ျမဝတ္ရည္
(အစ)
ႏွစ္ထပ္ခြဲတိုက္အိမ္အျဖဴေလးရဲ႕အေပၚက ထပ္ခိုးခန္းေလးထဲမွာ ေမာင့္အခန္းကေလးရွိတယ္။ အိမ္အဝင္ဝမွာ မီးသီးေရာင္စံုေသးေသးကေလးေတြ ခ်ိတ္ဆိုင္းထားတဲ့ ေခါင္မိုးခြ်န္အိမ္ကေလးေပါ့။
သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတာပဲ။ လမ္းကေလးတစ္ေလွ်ာက္မွာ အိမ္ကေလးေတြ စီရီလို႔ရွိေပမယ့္ ခ်စ္သူ႔အိမ္ကေလးကသာ ကၽြန္မမ်က္ဝန္းထဲ ေအးေအးျမျမစီးဝင္ႏိူင္စြမ္းတယ္လို႔ ကၽြန္မက ထင္တယ္။
အခါမ်ားစြာကလိုပဲ ေမာင္ အိပ္ယာကမႏိူးေသးမယ့္အခ်ိန္ကို ေရြးၿပီး ေမာင့္အခန္းေလးထဲ ကၽြန္မ လာခဲ့တယ္။ ေစ့ရံုေစ့ထားတဲ့ တံခါးအျဖဴေရာင္ေလးကို သာသာတြန္း ဖြင့္လို႔ ေျခဖ်ားေလးေထာက္ၿပီး ေလေျပကေလးလို ေမာင့္အနား ေဝ့ကနဲေရာက္လာခဲ့တာေပါ့ေမာင္။
ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ။ ေမာင္က အိပ္ေနတုန္း၊ ကေလးတစ္ေယာက္လို အပူအပင္ကင္းကင္း အိပ္ေပ်ာ္ေနလိုက္တုန္း….။ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ…။
အဲကြန္းဖြင့္ထားလိုက္တာကလည္း ေအးစိမ့္လို႔၊ ကၽြန္မ ေမာင့္အနား ျဖည္းျဖည္းကေလး ေျခေဖာ့ကပ္ သြားၿပီး ေမာင့္ေျခရင္းက ေစာင္ကို ေမာင့္ရင္ဘတ္ေပၚထိ ဆြဲတင္ေပးလိုက္တယ္။ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ေမာင့္မ်က္ႏွာကို ေငးကနဲၾကည့္ေနမိရင္း ေမာင္ အိပ္မက္ဆိုးေတြကင္းလို႔ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း အိပ္ေပ်ာ္ပါေစလု႔ိ ဆုေတာင္းလိုက္မိေသးတယ္။ ကၽြန္မ သိတယ္။ အပူအပင္ေတြ သိပ္မ်ားတဲ့ေလာကႀကီးထဲမွာ ခုလိုအိပ္ေပ်ာ္ေနခ်ိန္ေလးပဲ ေမာင္ ေအးခ်မ္းရရွာတာ…။
ၿပီးမွ ေမာင့္ဘီရိုကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေနတတ္တဲ့ ေမာင့္ထံုးစံအတိုင္း ရွပ္အက်ၤ ီေတြ သပ္သပ္၊ တီရွပ္ေတြ သပ္သပ္၊ ေဘာင္းဘီအတိုေတြ သပ္သပ္၊ ေဘာင္းဘီအရွည္ေတြက သပ္သပ္၊ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ အထပ္လိုက္ကေလးေတြ။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း ခ်ိတ္မွာ ခ်ိတ္လို႔၊ အဲဒါေတြကေတာ့ ေမာင္ ပြဲတက္သြားတဲ့ အဝတ္အစားေတြထင္ပါရဲ႕။
မီးပူမတိုက္ရေသးဘဲ ေခါက္ရံုေခါက္ထားတဲ့ ေမာင့္အဝတ္အစားေတြကို မီးပူတိုက္ေပးဖို႔ ဘီရိုထဲက ဆြဲအထုတ္မွာ ပရုတ္လံုးကေလးတစ္လံုးက အဝတ္ေတြနဲ႔အတူ ေရာပါလာၿပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚ ေဒါက္ ကနဲ ျပဳတ္က်တယ္။
ကၽြတ္ ကၽြတ္…..။ ကေလးတစ္ေယာက္ အိပ္ရာကလန္႔ႏိူးသြားမွာစိုးတဲ့ မိခင္လို ကၽြန္မႏႈတ္က ကေယာင္ကတမ္း စုတ္သပ္လိုက္မိတယ္။ ေမာင္ေတာ့ ႏိူးသြားေတာ့မွာပဲ။
ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ ေမာင္က ကိုယ္ကို ပက္လက္အေနအထားကေန ညာဘက္ေစာင္းလို႔ ဆက္အိပ္ေတာ့မွပဲ ကၽြန္မ စိတ္ခ်မ္းသာရတယ္။ ေမာင့္မ်က္ႏွာေဘးတေစာင္းကေလးကို လွမ္းၾကည့္ရင္း ကၽြန္မျပံဳးမိတယ္ ထင္ရဲ႕။ ႏိူးထေနခ်ိန္ေတြတိုင္း ေမာင္ မ်ိဳသိပ္ခံစားေနတတ္တဲ့ အပူေတြ၊ အလုပ္နဲ႔ပါတ္သက္တဲ့ စိတ္ဖိစီးမႈေတြဟာ ေမာင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနစဥ္မွာသာ ခဏတာ ကြယ္ေပ်ာက္သြားႏိူင္တာ မဟုတ္လား။ ေမာင္ အိပ္ပါေစကြယ္။ ေမာင္ကေလး အိပ္ေကာင္းျခင္း အိပ္ေပ်ာ္ပါေစ။
မီးပူတိုက္ၿပီးေတာ့မွ ေမာင့္မီးဖိုေခ်ာင္ေလးထဲဝင္ၿပီး ေရခဲေသတၱာကို ဖြင့္ၾကည့္မိ တယ္။ ေမာင္ ေလာေလာ လတ္လတ္ ေဈးသြားထားပံုပဲ။ အသားေရာ အသီးအရြက္ေတြပါ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္။ ဝက္သား ႏွစ္ကဒ္၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီး သံုးလံုး၊ ကိုက္လန္တစ္စည္းနဲ႔ ပုဇြန္တစ္ခ်ိဳ႕။
ၾကည့္ ေမာင္ဟာေလ…။ ကိုလက္စထေရာေတြ တက္ေနတယ္၊ အဆီအဆိမ့္ေတြ ေရွာင္ရမယ္လို႔ ဆရာဝန္က ေျပာတယ္တဲ့။
သူပဲ ေျပာၿပီး ခု ဝက္သားေတြ၊ ပုဇြန္ေတြ ဝယ္ထားျပန္ပါၿပီ။ ဝက္သားႏွစ္ကဒ္ထဲက တစ္ကဒ္ကေတာ့ ဝက္နံရိုးမို႔ အဆီမပါသေလာက္ပဲ။ ဒါနဲ႔ အေအးခန္းအကန္႔ထဲက ဝက္နံရိုးကို ထုတ္၊ မိုက္ကရိုေဝ့ဖ္ထဲ ကီလိုဝက္အခ်ိန္မွာထားၿပီး ေရခဲေတြကို ေပ်ာ္ေစလိုက္တယ္။
ေရေႏြးတည္ၿပီး ဓါတ္ဘူးေလးႏွစ္လံုးထဲကို တစ္ဝက္ဆီ ခြဲထည့္၊ ဓါတ္ဘူးတစ္လံုးထဲကို လက္ဘက္ေျခာက္ခတ္ၿပီး ေနာက္တစ္လံုးထဲကိုေတာ့ ေမာင္ႀကိဳက္တဲ့ ေကာ္ဖီအျဖဴ ေဖ်ာ္ထည့္ထားလိုက္တယ္။ ေမာင္ ႏိူးလာတဲ့အခါ ကြန္ျပဴတာမွာ သတင္းေတြဖတ္ရင္း ေသာက္ရေအာင္ေလ….။
ကိုက္လန္ေတြကို အရိုးရင့္ေတြ ဖယ္ထုတ္ၿပီး က်န္တာေတြကို ေရေႏြးေလးေဖ်ာ၊ ၿပီးမွ ေရေအးနဲ႔ ျပန္ေဆးလိုက္တယ္။ ေမာင္ႀကိဳက္တဲ့ အရြက္စိမ္းေရာင္လည္းမေပ်ာက္ဘဲ ခပ္ၾကြတ္ၾကြတ္ အေနအထားေလးေပါ့။ ခရုဆီရယ္၊ သံလြင္ဆီရယ္၊ ပဲငံျပာရည္အၾကဲရယ္ သံုးမ်ိဳးေရာၿပီး ေဖ်ာ္၊ ဆားနဲ႔ငရုတ္ေကာင္းမႈန္႔ နည္းနည္းစီထည့္၊ ၾကက္သြန္နီေၾကာ္ေလး ေမႊးေနေအာင္ေၾကာ္ၿပီးမွ အုပ္ေဆာင္းေအာက္မွာ အသာေလးအုပ္ထားလိုက္တယ္။ ေမာင္ ႏိူးေတာ့မွ ေရေႏြးေဖ်ာထားတဲ့ ကိုက္လန္ရြက္ေလးေပၚ ခရုဆီအေရာကို ဆမ္း၊ အေပၚက ၾကက္သြန္နီေၾကာ္ေလး ျဖဴးၿပီး စားဖို႔ေပါ့။ ေမာင္က အဲလိုမွ ႀကိဳက္တယ္။ ကိုက္လန္ကို ဆီနဲ႔ေၾကာ္ပစ္လိုက္တာမ်ိဳး မစားတတ္ဘူး တဲ့။
ေမာင္ဝယ္ထားတဲ့ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေတြထဲက အရြယ္ေတာ္ႏွစ္လံုးကို ခပ္ပါးပါးလွီးၿပီး သုပ္ဖို႔ျပင္တယ္။ ၾကက္သြန္နီ၊ ပုဇြန္ေျခာက္၊ ေျမပဲေလးစိတ္ကြဲနဲ႔ ဆီခ်က္ေလးထည့္ၿပီး သုပ္ေပးခဲ့မယ္ ေမာင္။ ေမာင္က ခရမ္းခ်ဥ္သီးသုတ္ကို သံပုရာသီးအခ်ဥ္နဲ႔သုပ္တာ ႀကိဳက္တယ္။ ကၽြန္မ သံပုရာသီး လွီးေပးခဲ့တယ္။ စားခါနီးမွ သံပုရာသီးေလးညွစ္ၿပီး နယ္လိုက္ေပါ့ ေနာ္ ေမာင္။
ေဟာ အေတာ္ပဲ၊ လံုးခ်က္ထားတဲ့ ဝက္နံရိုးလည္း ႏူးၿပီ။ ၾကက္သြန္ျဖဴဥေသးေသးေလးေတြကို ဒါးျပားနဲ႔ရိုက္ၿပီး ထည့္၊ အေပါ့အငံျမည္းၿပီးမွ မီးပိတ္လိုက္တယ္။
ၾကည့္…ေမာင္ မႏူိူးေသးဘူးပဲ။ အိပ္ပုတ္ကေလး ေမာင္….။
ေမ့ေတာ့မလို႔….။ ထမင္းအိုး….။ ကၽြန္မျပံဳးၿပီး ေမာင့္အတြက္ ထမင္းအိုးေသးေသးေလးထဲ ဆန္တစ္ဘူးထည့္ အျမန္တည္လိုက္ရေသးတယ္။ ၿပီးမွ ေမာင္အိပ္ေနတဲ့အနား ျပန္လာရတယ္။
ေမာင့္ကြန္ျပဴတာ စားပြဲေပၚမွာ ေမာင္ဖတ္လက္စ စာအုပ္ေတြ။ စာေတြ ဖတ္၊ သတင္းေတြၾကည့္ရင္းက အၾကမ္းေရးျခစ္ထားတဲ့ စာတိုစာစေတြ၊ အၾကမ္းျခစ္ထားတဲ့ ခဲပန္းခ်ီေတြ….။ ပါဝါရိန္းဂ်ားအရုပ္ေသးေသးေလးေတြလည္း ေတြ႔ရဲ႕။ တကယ့္ ေမာင္။ ကေလးတစ္ေယာက္လိုပါပဲ…။
အို… ဒါ သူမပံု။ ေမာင့္ခ်စ္သူကေလးပံုပဲ…။ ေမာင္ေလာေလာလတ္လတ္ ခဲျခစ္ထားပံုပါ။ မိန္းကေလးက ၾကည္စင္ေနတဲ့မ်က္ဝန္းကေလးေတြနဲ႔ ခ်စ္သူကို ရီရီေဝေဝေလး ေငးၾကည့္ေနပံု၊ ဆံပင္ဂုတ္ဝဲကေလးေတြက ဘယ္ညာ ပခံုးတစ္ဘက္တစ္ခ်က္ေပၚ ဝဲက်ေနလို႔ရယ္။
ျပံဳးေနမိရင္းက ကၽြန္မမ်က္ရည္တစ္စက္ သူမခဲပန္းခ်ီကေလးေပၚ ေပါက္ကနဲက်သြားတယ္။
ေမာင့္ကုတင္ေျခရင္းမွာ ေမာင့္ဂစ္တာ။ ခုရက္ေတြအတြင္း ေမာင္ ဘာသီခ်င္းေတြမ်ား တီးေနခဲ့ပါလိမ့္။ ေမာင္ခ်စ္ရတဲ့ သူကေလးကို တမ္းတေနရင္း အလြမ္းသီခ်င္းေတြပဲ ေမာင္ တီးခတ္ ဆိုညည္းေနခဲ့ေလမလား။ ေမာင့္ကုတင္ေဘး ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာေတာ့ ဘီယာဘူးခြံ သံုလံုးလည္း ေတြ႔ရရဲ႕။ ေမာင္ စိတ္မ်ား ညစ္ေနခဲ့သလား ဟင္….။
မီးဖိုေခ်ာင္ထဲျပန္ဝင္ၿပီး ေရစိုအဝတ္တစ္ခု ယူ၊ ေမာင့္စားပြဲေလးကို ေရစိုဝတ္နဲ႔တိုက္ၿပီး ရွင္းေပးခဲ့တယ္။ ပစၥည္းေတြေနရာေျပာင္းေနရင္ ေမာင္ မႀကိဳက္တတ္တာမို႔ ထားေနက်ေနရာမွာပဲ ျပန္ထားေပးခဲ့တယ္။
ေမာင့္အိပ္ရာေျခရင္းက ဝိႈက္ဘုတ္မွာ ေန႔လည္ေဆးေသာက္ဖို႔ မေမ့နဲ႔ေနာ္ ေမာင္ လို႔ ေရးထားေပးခဲ့ေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီေန႔ ေမာင္အျပင္သြားရင္ဝတ္ဖို႔ ရွပ္အျဖဴနဲ႔ ဂ်င္းန္တစ္စံု ခ်ိတ္မွာ အဆင္သင့္ ခ်ိတ္ထားေပးခဲ့တယ္။ ဝတ္ပါေနာ္ ေမာင္။ ေမာင္ ရွပ္အျဖဴနဲ႔ဂ်င္းန္ဝတ္ရင္ ကၽြန္မ ခ်စ္လြန္းလို႔ပါ ေမာင္ရဲ႕။
ကၽြန္မ သြားေတာ့မယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ေမာင္။ ဒီေန႔တစ္ေန႔တာ ကၽြန္မလုပ္ခ်င္တာေတြ လုပ္ခြင့္ရခဲ့လို႔။ ေမာင့္အနားမွာ ေနခြင့္ရခဲ့လို႔ပါ။ ေမာင့္အခန္းေလးထဲကို ေနာက္ဆို အခုလို လာႏိူင္ေတာ့မယ္ မထင္ဘူး ေမာင္ရယ္။ ကၽြန္မ သြားရေတာ့မယ္…..။
ဆစ္ကနဲေအာင့္တက္လာတဲ့ ဝဲဘက္ရင္ညြန္႔ကို ညာလက္နဲ႔ဖိရင္း အခန္းနံရံကို မွီလို႔ခဏ ရပ္ေနမိတယ္။ အိပ္ေမာက်ေနဆဲေမာင့္ကုိ ဘယ္ေတာ့မွ ထပ္မေတြ႔ရေတာ့မွာကိုသိေနတဲ့ ေနာက္ဆံုး မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ေသခ်ာၾကည့္လိုက္မိျပန္တယ္။ ေမာင္ႏိူးသြားမွာ စိုးပါတယ္။ ေမာင့္ေျခရင္း ကိုသြားၿပီး ေစာင္ကေလးလွပ္လို႔ ေမာင့္ညာဘက္ ေျခဖမိုးကေလးေပၚ ကၽြန္မႏႈတ္ခမ္းေတြနဲ႔ ဖြဖြေလး ထိနမ္းလိုက္မိတယ္။ တိတိရိရိညွပ္ထားတဲ့ ေမာင့္ေျခသည္း ကေလးေတြကိုၾကည့္ရင္း ေမာင္ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ စကားတစ္ခြန္းကို သတိရမိျပန္တယ္။ ေမာင္ရယ္ ….ေမာင္နဲ႔ကၽြန္မၾကားမွာ အရာရာဟာ သတိတရ လြမ္းဆြတ္စရာေတြခ်ည့္….။
ကၽြန္မ သြားေတာ့မယ္၊ ကၽြန္မ သြားရေတာ့မယ္ ေမာင္ေရ။ ေမာင္ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။
ေျခသံေတြကို အတတ္ႏိူင္ဆံုးေဖာ့လို႔ လိပ္ျပာေလးတစ္ေကာင္လို ေမာင့္အနားကေန ဝဲကနဲ ျပန္လာခဲ့လိုက္တယ္။ ေမာင့္ေျခရင္းၾကမ္းျပင္ဟာ ကၽြန္မမ်က္ရည္စက္ေတြနဲ႔ စိုလို႔ရယ္….။
(အဆံုး)
ေမာင္…
ဒီစေတးတပ္စ္ကို ေမာင္ဖတ္မိတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မက ေမာင္နဲ႔တကြ ကၽြန္မခ်စ္တဲ့ မိတ္ေဆြေတြကိုပါ ေက်ာခိုင္းလို႔ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာႏိူင္ေတာ့မယ့္ ဟိုး အေဝးႀကီးဆီကို ထြက္ခြာ သြားခဲ့ရၿပီေပါ့ ေမာင္…။
ကၽြန္မေရးခဲ့တဲ့ ဝိႈက္ဘုတ္ကေလးေပၚက စာေလးေရာ….၊ ေမာင္ ဖတ္ၿပီးေရာေပါ့….။
ျမ ေရာက္ခဲ့တယ္….
ေန႔လည္ေဆးေသာက္ဖို႔ မေမ့နဲ႔ေနာ္ ေမာင္
ေမာင့္ကို ကၽြန္မ သိပ္ခ်စ္တယ္...
ေမာင့္ျမဝတ္ရည္
၁၇-၁၀-၂၀၁၃၊ ၀၆: ၂၅ မိနစ္
(နိဂံုး)
မျမဝတ္ရည္
အသက္ ၂၉ ႏွစ္
၁ရ-၁၀-၂၀၁၃ ရက္ေန႔ မနက္ ၀၆:၁၀ မိနစ္တြင္ ႏွလံုးေရာဂါျဖင့္ ကြယ္လြန္အနိစၥေရာက္သည္။
@@@@@@@@@@@@@@
*** လူေတြဟာေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာ ခ်စ္တဲ့သူဆီ အေရာက္သြားတတ္ၾကသလား၊ ကၽြန္မ မသိပါဘူး။ ကြယ္လြန္သြားခဲ့တဲ့ အမ်ိဳးသမီးကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဖဘနံရံေပၚက စေတးတပ္စ္ေလးတစ္ခုကို ဖတ္မိတဲ့အခါမွာ ဆင့္ပြားခံစားမိခဲ့တဲ့ ကၽြန္မအေတြးကို ပံုေဖာ္မိတာေလးပါ.....။
၁၇-၁၀-၂၀၁၃တုန္းက ၁၆:၀၇ ပီအမ္မွာ ေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
