ခုတစ္ေလာ လူက အၾကည္ဓါတ္ေလး ရွားပါးလာတယ္။ ကံ စိတ္ ဥတု အာဟာရ ဘာညာေတြ ေၾကာင့္မ်ားလား၊ အသက္ပဲ မဆိုစေလာက္ေလး ႀကီးလာလို႔လား၊ လူနဲ႔ လူ႔ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ႕ အညမညျဖစ္စဥ္ေတြဆိုတာ ရွိရဲ႕ေနာ္၊ ဒီေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ အာရံုေနာက္စရာေတြပဲ သိတ္မ်ားလာလို႔လား၊ အရင္က ဒီေလာက္ေတာ့ ငါ အသာေလးလုပ္ႏိူင္ပါတယ္ကြာ ေအာ္ခဲ့တာေတြက ခုေနမွာ လုပ္ၿပီးတဲ့အခါ အသက္ ဘယ္ကထြက္ရမွန္းမသိေအာင္ ပင္ပန္းတတ္လာတာ၊ အရင္က ညမအိပ္လည္း ဘာမွမျဖစ္ခဲ့တဲ့ကိုယ္က ခုေတာ့ဘယ္ေလာက္ အိပ္ေရးဝေအာင္ အိပ္အိပ္ လန္းလန္းဆန္းဆန္းျဖစ္ မေနေတာ့တာ။ ဘဝရဲ႕ ဂငယ္ေကြ႔မွာ ကိုယ္က အေပၚတည့္တည့္ကို ေရာက္ခဲ့ၿပီ။ သူ႔ကုန္းဆင္းအတိုင္း ျပန္ဆင္းရံု ရွိေတာ့တာ။ ဒီေနရာမွာ ဘယ္လိုဆင္းမလဲ ဆိုတာက အေရး သိပ္ႀကီးသြားၿပီ။ အဆင္းတတ္မွ အက်မွာ သက္သာမယ္ မဟုတ္လား။
ခုခ်ိန္ထိ သူမ်ားဝန္ထမ္းဘဝနဲ႔ ေနေနရတာကိုေတာ့ အေတာ္ေလး စိတ္ကုန္မိတယ္။ ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရးတစ္ခု လုပ္မယ္ေတြးျပန္ေတာ့လည္း စိတ္ဖိအားမ်ားမဲ့ အလုပ္မ်ိဳးကို လက္ေရွာင္ခ်င္လာတယ္။ ေအးေဆးေပါ့၊ ဘဝမွာ ေငြရွာဖို႔တစ္ခုပဲ အေရးႀကီးတာမွ မဟုတ္တာ။ အနားယူတဲ့အခ်ိန္က်ရင္ ၿမိဳ႕ျပနဲ႔ ေဝးေဝးမွာ ျခံေလး ဝင္းေလးနဲ႔ အပင္ေလးဘာေလး စိုက္စားမယ္ ေတြးမိျပန္ေတာ့ အပင္မွာ က်တတ္တဲ့ ပိုးေတြေၾကာင့္ ပိုးသတ္ေဆးသံုးဖို႔ လိုတယ္မဟုတ္လား ျဖစ္လာေရာ၊ ဟာ ဒါ အကုသို္လ္အလုပ္ပဲ သတၱဝါေတြ ကိုယ့္ေၾကာင့္ေတာ့ မေသေစခ်င္ပါဘူး။ ဒါဆိုလည္း အပင္မစိုက္ဘဲ ေအးေအးေဆးေဆး ေကာ္ဖီဆိုင္ေလး၊ ေပ့စ္စထရီ မုန္႔အခ်ိဳဆိုင္ေလး တႏိူင္တပိုင္ ဖြင့္ရင္ေရာ…၊ အဲဒါေတာ့ မဆိုးဘူးပဲ ေတြးမိတယ္။ ၿပီးေတာ့ အားခ်ိန္ေလးမွာ စာေလးဘာေလး ေရးေပါ့။ မခ်မ္းသာခ်င္ပါဘူး။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ စားဖို႔ ေသာက္ဖို႔နဲ႔ သာေရးနာေရး လွဴတန္းဖို႔ေလး၊ ေသတဲ့အခါ ေသဖို႔ စားရိတ္ေလး ရွိရင္ ေတာ္ၿပီ မွတ္တာပဲ။ ဟိုးအရင္ကတည္းက ေငြရွာဖို႔၊ ခ်မ္းသာဖို႔ဆိုတာကို ဘယ္တုန္းကမွ စိတ္ထဲ မရွိခဲ့တာ။ ခုဆို ပိုေတာင္ ဆိုးေသး။ စိတ္ထားတတ္ရင္ ခ်မ္းသာတာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ ေငြရွိၿပီး စိတ္မခ်မ္းသာတဲ့သူေတြမွ အပံုအပင္။
အရင္ကဆို ပစၥည္းေလးတစ္ခုခု ကြဲရွသြားရင္ ႏွေမ်ာေနတတ္တာ။ ေနာက္ေတာ့ တရားအလုပ္ေလး လုပ္ျဖစ္လာတဲ့အခါ ႏွလံုးသြင္းတတ္လာတယ္။ ကြဲတတ္ ရွတတ္တဲ့ ပစၥည္းေလးတစ္ခုခု ဝယ္လာၿပီဆို အစကတည္းက စိတ္ထဲကေန အကြဲအပ်က္ကို ႀကိဳျမင္ထားလိုက္တယ္။ ကြဲတတ္ ရွတတ္တဲ့ ပစၥည္းေပပဲ၊ သူ႔အခ်ိန္တန္ရင္ ကြဲမွာ ရွမွာပဲလို႔ စိတ္က မွတ္ထားလိုက္တာပဲ။ ဒီေတာ့ တကယ္လည္း ကြဲရွေရာ ခံႏိူင္ရည္ ရွိသြားတယ္။ ေဂၚျပားနဲ႔ အေသအခ်ာ ႀကံဳးၿပီး အမွိႈက္ပံုးထဲ ႏွလံုးေအးေအးနဲ႔ လႊင့္ပစ္တတ္သြားတယ္။
ဒီလိုပဲ ကိုယ္ခ်စ္ခင္တြယ္တာရတဲ့ သူေတြအေပၚ အပ်က္အစီးကို ႀကိဳေတြးထားတတ္လာတယ္။ အထူးသျဖင့္ မိသားစုဝင္ေတြ၊ အိမ္ကလူနဲ႔ ေဆြမ်ိဳးေတြအေပၚမွာ ဆိုပါေတာ့။ လူဆိုတာ ေသမ်ိဳးပဲ၊ လူတိုင္း သိၾကတာပဲ။ ေသမ်ိဳးမို႔ ေသရတာ ဆန္းသလား၊ မဆန္းဘူး။ ဒါေပမဲ့ ျဖတ္ဖို႔ခက္တယ္။ ကိုယ္ခ်စ္ခင္ တြယ္တာတဲ့ သူဆို ပိုဆိုးေသး၊ ဘယ္ေတာ့မွပဲ မေသႏိူင္ေတာ့ဘူးလိုလို စိတ္က မွတ္တယ္။
သူတို႔ေတြရဲ႕ အေသကို ႀကိဳျမင္ထားလိုက္တယ္။ စိတ္ကူးထဲမွာ ခဏခဏ ေသခိုင္းလိုက္တယ္။ တစ္ေန႔ေသမွာပဲ ဆိုတာကို သတိရတိုင္း ေတြးေပးေနလိုက္တယ္။ ကိုယ္တိုင္လည္း ဒီလိုပဲ။ ေသမွာပဲ၊ ဘယ္လိုေသမယ္သာ မသိတာ။ ဒီေတာ့ တကယ္ျဖစ္လာရင္ ႀကိဳေတြးထားတဲ့အတိုင္း ေသမ်ိဳးမို႔ ေသတာပဲ မွတ္ယူႏိူင္ရင္ ခံစားရသက္သာမယ္။ ဒါပဲေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မ သိပါတယ္။ တကယ္တမ္းရင္ဆိုင္ရတဲ့အခါ ထင္သေလာက္ လြယ္မယ္ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာ။ ဒါေပမဲ့ ခံသာမယ္။ အမ်ားႀကီး ေျဖသာမယ္။
ကိုယ္ေသရင္လည္း ေက်ာပူေအာင္ေတာင္ မထားေစခ်င္ဘူး။ ျမန္ျမန္သာ မီးရွိဳ႕ပစ္လိုက္၊ ေအးတာပဲ။ အမ်ိဳးစံုေအာင္ ေစာင့္တာတို႔ ဘာတို႔ လုပ္မေနနဲ႔ ေျပာထားရတယ္၊ အမ်ိဳးဆိုတာက ကိုယ္ေသလို႔ မပုပ္ခင္သာ အမယ္ေလး ဘာေလးေအာ္ငိုခ်င္ ငိုမွာ၊ ပုပ္လာတာနဲ႔ ႏွာေခါင္းရွႈံ႕ေတာ့မွာ၊ အနားကပ္ရင္ ကံေကာင္းပဲ။ ဂူလည္း သြင္းမေနနဲ႔၊ တစ္ႏွစ္ တစ္ခါ လာလာ ပူေဆြး ရွင္းလင္း၊ ထံုးသုတ္၊ ပန္းစည္းလာခ်နဲ႔ အဓိပၸါယ္ မရွိဘူးလို႔ ကၽြန္မက ယူဆတယ္။ ကိုယ္ဟာ ေနာင္လာေနာင္သားေတြအတြက္ ဘာမွလည္း ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္ေသာ အမွတ္ရစရာမွ မဟုတ္ေပတာပဲ။
လူတစ္ခ်ိဳ႕ကို ၾကည့္ရတာ ေမာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ ေနတယ္။ ေသခ်ာတာက လူတစ္ဦးခ်င္းစီမွာ စံခ်ိန္စံညႊန္း အတိုင္းအရွည္အတြက္ မ်ဥ္းေၾကာင္းတစ္ေၾကာင္းစီ ရွိၾကတယ္။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ခ်င္းစီမွာ မတူကြဲျပားတဲ့ စြမ္းရည္ေတြ ရွိၾကတယ္။ ဒါကို ျမင္ဖို႔ပဲ လိုတယ္။ ဆိုပါစို႔ ကိုယ္ဟာ အလုပ္ကို ပံုမွန္သြားတယ္၊ အလုပ္ခ်ိန္ ေနာက္မက်ေအာင္ အျမဲ ႀကိဳးစားတယ္။ အလုပ္ကို ဝတ္ေက်တန္းေက် တာဝန္ေက် လုပ္တယ္။ ဟိုတစ္ေကာင္ကေတာ့ ငပ်င္း၊ အလုပ္ခ်ိန္ မမွန္ဘူး၊ အျမဲ ေနာက္က်တယ္၊ အလုပ္မွာလည္း အိေယာင္ဝါး၊ ေဆးခြင့္ဆိုလည္း အျမဲယူတတ္လြန္းလို႔ သူ႔တာဝန္ေတြကို တစ္ျခားသူေတြက အျမဲ ခြဲေဝယူရေလ့ရွိတယ္။ ကဲ ဆိုေတာ့ကာ ဒီလိုလူမ်ိဳးနဲ႔ ယွဥ္ရင္ ကိုယ့္မ်ဥ္းေၾကာင္းဟာ အလိုလို ပိုရွည္သြားေတာ့တာ၊ ပို ေရွ႕ေရာက္သြားေတာ့တာေပါ့။ ဒါမ်ိဳးက ျဖစ္တတ္တယ္။ ကိုယ့္မ်ဥ္းေၾကာင္းအတုိ အရွည္၊ ေရွ႕ေရာက္ မေရာက္ဟာ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္ က ေကာင္ေတြနဲ႔လည္း တစ္နည္းတစ္ဖံု ပတ္သက္ေနႏိူင္ေသးတယ္။ ေဟာ တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာက်ေတာ့ သူက ကိုယ့္မ်ဥ္းေၾကာင္းထက္ ပိုရွည္ခ်င္ ရွည္သြားႏိူင္ျပန္တာပဲ မဟုတ္လား။
ဒါေၾကာင့္ Multiple Intelligence ဆိုတဲ့ MI မွာ လူတစ္ေယာက္ဟာ ဘက္စံုေတာ္ႏိူင္ဖို႔ ခဲယဥ္းတယ္။ ရွိေတာ့လည္း ရွိတယ္။ ရွားမယ္ေပါ့။ အဲဒီအခါ စိတ္ထားတတ္ဖို႔က လိုလာျပန္တယ္။ ကိုယ့္ထက္ညံ့တဲ့အခါ သနားပါတယ္ရယ္လို႔ စုတ္သပ္ႏိူင္ေပမဲ့ ကိုယ့္ထက္သာလြန္ေနတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ မုဒိတာပြားဖို႔ အေတာ္ကို ခက္တာမ်ိဳး။ သက္သက္သာသာစိတ္ထားႏိူင္ရင္ ခ်မ္းသာတာပဲ။ ကိုယ့္ထက္သာလို႔ မအိပ္ႏိူင္ မစားႏိူင္၊ သူ႔အက်ိဳး ပ်က္စီးရာ ပ်က္စီးေၾကာင္းခ်ည္းေတြးေနလို႔ကေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ဓါတ္က်ရွံဳးျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းရင္းပဲ ျဖစ္မွာ။
ကၽြန္မတို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြကိုက အေရျပားပါးတာပဲလား။ အထိမခံႏိူင္ၾကဘူး။ ေဖ့စ္ဘုတ္ေပၚမွာ သြား ၾကည့္လိုက္။ တစ္ခုခုေဟ့ဆို အဆဲေလးမွ မပါရင္၊ ေဒါသေလးနဲ႔မွ မဖဲ့လိုက္ရရင္ သမိုင္းေပး တာဝန္ႀကီးပဲ မေက်ေတာ့သလိုလို။ သူ႔ ငါေဆာ္၊ ငါ့ သူေဆာ္နဲ႔ ဝိုင္းႀကီးပတ္ခ်ာလည္ေနၾကေတာ့တာပဲ။ ဒီေတာ့ ေရွ႕ မေရာက္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ဘယ္ေနရာမွာမဆို စိတ္ေအးေအးထားၿပီး စဥ္းစားေတြးေခၚတာ မ်ိဳး ျဖစ္ေစ့ခ်င္တယ္။ ႏွစ္ဘက္မွ်ၿပီး သမာသမတ္က်က် ေတြးတတ္တာမ်ိဳး ျဖစ္သင့္တယ္။
လူအေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ဟာ ကိုယ္ေရာက္ေနတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္၊ ကိုယ့္ကို ထမင္းေကၽြးေနတဲ့ အလုပ္အေပၚမူတည္ၿပီး စိတ္ဓါတ္ေတြ အေရာင္ေျပာင္းသြားတတ္ၾကတယ္။ ဒီေနရာမွာ လက္ကိုင္ထားဖို႔က ကိုယ္ခ်င္းစာတရားပဲ။ သိပ္ရွင္းတယ္။ ကိုယ့္ကို ဒါမ်ိဳးလုပ္ရင္ ႀကိဳက္ပါ့မလား၊ ကိုယ္ကမွ ဒါမ်ိဳး မႀကိဳက္ဘူးဆိုရင္ သူမ်ားလည္း ႀကိဳက္မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ အသိသာႀကီးရယ္၊ ေတြးေနစရာေတာင္ မလိုဘူး။
မိဘတားျမစ္တာကို ဇြတ္လုပ္လို႔ မိဘက သားသမီးကို ေသြးထြက္သံယိုျဖစ္ေအာင္ ဆံုးမတယ္ ဆိုတဲ့ ျပက္လံုးဟာ ရယ္စရာေတာင္ မေကာင္းေတာ့ဘူး။ မိဘနဲ႔ သားသမီးဆိုတာရဲ႕ ၾကားမွာ ဆက္ႏြယ္မွႈ Bonding တစ္ခု ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ရင္ဝယ္သားဆိုတဲ့စကား ရွိခဲ့တာ။ ရက္ရက္စက္စက္ မီးေလာင္ဗံုးပစ္ခြဲၿပီးမွ မိဘနဲ႔ သားသမီးမုိ႔ ဆံုးမတာဆိုတဲ့ ထန္းလက္နဲ႔ကာတာေတာ့ အေတာ္ေလး ဦးေႏွာက္မဲ့တာပဲ။
တစ္ေန႔ကေတာ့ ရင္ေသြးငယ္ကို မိခင္ရဲ႕သားအိမ္အျပင္ဘက္မွာ ကိုးလထိေအာင္ထားၿပီး လေစ့မွ ေမြးႏိူင္ တယ္ဆိုတာကို တီဗီက ပရိုဂရမ္တစ္ခုမွာ ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ အဲဒီအတိုင္းသာဆိုရင္ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ တစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ ကေလးေတြ ၁၂ေယာက္ေလာက္ ေမြးႏိူင္ၿပီလို႔ ယူဆရတာပဲ။ အသက္ႀကီးမွ အိမ္ေထာင္က်တဲ့သူေတြအတြက္ အားတက္စရာသတင္းေပပ။ ဒါေပမဲ့ နင္တို႔ကို ငါက ကိုးလလြယ္ ဆယ္လဖြားၿပီးမွ ေမြးခဲ့ရတာဟဲ့ လို႔ေတာ့ မေျပာႏိူင္ေတာ့ေပဘူးေပ့ါ။ သားသမီးနဲ႔ မိဘအၾကား ဆက္ႏြယ္မွႈ သံေယာစဥ္ ေလ်ာ့ပါးမ်ား သြားမွာလားလို႔လည္း ေတြးမိပါေသးတယ္။
ဘာပဲေျပာေျပာ ေခတ္ႀကီးက ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ တိုးတက္လာေနတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ဒီဇင္ဘာ၂၁ရက္ေန႔ကလည္း ေရာက္ဖို႔ သိပ္မွ မလိုေတာ့တာပဲ။ ကမာၻႀကီး မပ်က္ႏိူင္ပါဘူးလို႔ အာမခံသူေတြက ခံေနၾကတာပါပဲ။ စိတ္ပူတတ္တဲ့ စိနတိုင္းသားေတြကေတာ့ အစားအေသာက္ အေျခာက္အျခမ္းေတြ၊ ဖေယာင္းတိုင္ေတြ ဝယ္ယူစုေဆာင္းေနၾကေလရဲ႕။ တကယ္မ်ား ကမာၻႀကီးပ်က္လို႔က ဖေယာင္းတိုင္ထြန္းဖို႔ အခ်ိန္ေတာင္ ရလိုက္မယ္ မထင္ဘူး။ ကမာၻႀကီး မပ်က္ႏိူင္ေသးဘူးလို႔ အာမခံသူေတြဆီကလည္း အင္ရူးဝါးရန္႔ ကလိန္းမ္ဖို႔ အခ်ိန္ရႏိူင္မယ္ မဟုတ္ေပဘူး။
ကိုင္း ျဖစ္ကာမွ ျဖစ္၊ ပ်က္ကာမွ ပ်က္ေရာပဲ။ ကၽြန္မတို႔ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြလည္း လွ်ပ္စစ္မီးပ်က္ကာမွ၊ ကီးဘုတ္မ်ိဳးတုန္းကာမွ အေရးရပ္ၾကပါစို႔ရဲ႕….။ အေရးႀကီးတာက ကြဲတတ္ရွတတ္ ဖ်ားနာတတ္တဲ့၊ အစိုးမရတဲ့ သဘာဝတရားႀကီးကို နားလည္တတ္ဖို႔၊ စိတ္ထားတတ္ဖို႔နဲ႔ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားထားၾကဖို႔ပဲ မဟုတ္ဘူးလားရွင္….
