ခ္စၼိတဲ့အခါ
တခါမြ ေသခ်ာမေတြးမိဘဲကို။
ဒီအတိုင္းေနေနတဲ့သူတေယာက္ရဲ႕ ဘဝႀကီးဟာ ကေျဗာင္းကျဗန္ေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီး အလိုလို အင္အားခ်ိနဲ႕လာတာမ်ိဳး၊
ရယ္ရတယ္၊ ေသခ်ာေတြးၾကည့္ေတာ့လည္း ခ်စ္ျခင္းတရားတြင္မဟုတ္၊ အရာရာ ဘာမဆို စေတာင္မစေသးခင္ ၿပီးဆုံးသြားတတ္တဲ့ အပ်က္ဘက္ကို ဦးတည္သြားတတ္တာကို မသိတာလည္း မဟုတ္ပါဘဲ။
ခ်စ္ျခင္းတရား၊ လြမ္းဆြတ္ျခင္း၊ စြဲလန္းျခင္း ဒါေတြအားလုံးဟာ အက်င့္ေတြပါပဲ။ က်င့္စဥ္ေတြလို ႀကိမ္ေရမ်ားလာေတာ့ မ်ဖေစၼန အရိုးစြဲသြားရတာ။
ခ်စ္ျခင္းတရားဟာ
ေတာင္တန္းႀကီးေတြလိုေပါ့၊ အေဝးကေနၾကည့္ရင္ အုံ႕ဆိုင္းညို႔မွိုင္းလို႔ တိုးဝင္ပစ္လိုက္ခ်င္စရာ၊ တကယ္တမ္း အနီးအနားေရာက္မွ ေအးစိမ့္ခက္မာတဲ့အျဖစ္ကို သိရတာ။ ပိုတိုးၾကည့္ေလ၊ ၾကမ္းတမ္းမာေၾကာမွန္းသိေလ။ ေအဝးေကန တစိမ့္စိမ့္ေငးရတဲ့အရသာက ပိုမက္ေမာခ်င္စရာေကာင္းတယ္။
ရထားစီး ခရီးသြားဖူးတယ္ဟုတ္လား။
ခ်စ္ျခင္းတရားဟာ ရထားစီးခရီးသြားသလိုပါပဲ
ျပတင္းေပါက္ကေန တရိပ္ရိပ္က်န္ခဲ့တဲ့ သိပ္လွတဲ့ျမင္ကြင္းေတြကို ဖ္တၠနဲ ဖ္တၠနဲ ထိုင္ၾကည့္ဖို႔သာပဲ ေကာင္းတယ္။ ၾကည္ႏူးပါ၊ ေက်နပ္ပါ၊ ခံစားေငးေမာပါ။ ၿပီးရင္ ရပ္က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ရႈခင္းေတြကို အထူးတလည္ သတိေရနစရာ မလိုဘူး။ ခ်န္ထားခဲ့႐ုံ။
တခါေတလ အာ႐ုံေတြကို ျပန္ေခၚလိုက္တဲ့အခါ မ်က္ဝန္းထဲ ျပန္ေက်ာ့လာတတ္တဲ့ ျမင္ကြင္းမ်ိဳးအျဖစ္ပဲ ခ်စ္ျခင္းတရားဟာ သေဘာထားဖို႔ေကာင္းတယ္။
ခ္စၼိတဲ့အခါ လႊတ္ခ်ထားတတ္ခဲ့ဖို႔ လိုတယ္၊ အနည္းဆုံးေတာ့ နာနာက်င္က်င္ ဆုတ္ကိုင္မထားမိေစဖို႔ သင္ယူဖို႔ရာ လိုအပ္တယ္။
ခ်စ္ျခင္းတရားဟာ ကိုယ္နဲ႕အတူ ထာဝရရွိေနမွာလို႔ ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္အေတြးမ်ိဳး မေတြးမိဖို႔ လိုအပ္တယ္။
ကြၽန္မဟာ ခ်စ္ျခင္းတရားနဲ႕ပတ္သက္လာရင္ အင္မတန္ လူပါးဝလြန္းခဲ့ၿပီ။
ရထားစီး ခရီးသြားရင္း လမ္းေဘးဝဲယာက ရႈခင္းေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္ က်န္ရစ္ခဲ့တာကို မလြမ္းတတ္ေတာ့ဘူး၊ ျပတင္းေပါက္ကေန ၿပဳံးရင္းၾကည့္တတ္ပါၿပီ.၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ လွပဆြဲေဆာင္တဲ့ ရႈခင္းမ်ိဳးျဖစ္ေနပါေစေပါ့။ တခါေတလ ရႈခင္းေတြကို ေက်ာခိုင္းၿပီး စာတအုပ္ဖတ္ရင္း လိုက္ပါသြားတတ္တာကလည္း ေကာင္းသားပဲဟုတ္လား။ ဘဝဟာ အဲသေလာက္ စြဲလန္းဖို႔မွ မထိုက္တန္တာ
CKA
