ကိုယ္ဟာ ဝတ္တာ စားတာ ေနတာထိုင္တာ ကိန္းႀကီးခန္းႀကီး မေနတတ္ဘူး။ စိတ္ထဲရွိသလို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနတတ္တယ္။ ေျပာစရာရွိရင္လည္း တဲ့တိုး ေျပာခ်လိုက္တတ္တယ္။ မ်က္ႏွာပ်က္ရေပါင္းမ်ားလာေတာ့ နည္းနည္းေလး ဆင္ျခင္တတ္လာတယ္။ မေျပာခင္ သူ႔ဘက္က အရင္စဥ္းစားၾကည့္ေပးတတ္လာတယ္။ အဲ့ေနာက္ေတာ့ အမ်ားႀကီး မေျပာတတ္ေတာ့ဘူး။ ေပါ့ပါးတယ္လို့လည္း မခံစားေရတာ့ဘူး။ သိမ္းထားတတ္လာေတာ့ ေလးလာတဲ့သေဘာေနမွာေပါ့။
ဝတ္တာစားတာနဲ႔ပတ္သက္လို့ ရင္ထဲ မွတ္မွတ္ရရျဖစ္ခဲ့ဖူးတာေလး ရွိတယ္။
ကိုယ့္ကို ခ်စ္ခင္ေနတဲံ ညီမတေယာက္က ဝတ္စုံ တစုံခ်ဳပ္ေပးဖူးတယ္။ ျမန္မာဝတ္စုံေလးေပါ့။ သူက ကိုယ့္ကိုယ္လုံးနဲ႔ တိုင္းၿပီး ကြက္တိခ်ဳပ္ေပးတာ။ ကိုယ္ ျမန္မာျပည္ေရာက္ေတာ့ သူ႔အိမ္ကိုေခၚၿပီး ေသခ်ာဝတ္ၾကည့္၊ လိုတာျပင္ေပးၿပီး ခ်က္ခ်င္း ခုပဲ ဝတ္သြားလိုက္ေတာ့ လွတယ္ ဆိုတာနဲ႔ ကိုယ္လည္း ကိုယ္ဝတ္သြားတဲ့ အဝတ္အစားေလး ေခါက္သိမ္းၿပီး သူခ်ဳပ္ေပးတာေလး ဝတ္ခဲ့လိုက္တယ္။ ခ်ဳပ္ေပးရတဲ့သူကေလး ေက်နပ္ပါေစေတာ့ေပါ့။
သူ႔ဆီကေန ေနာက္တဝိုင္း ခ်ိန္းထားတဲ့ ေန႔လယ္စာကို သြားရတယ္။
အဲဒီမွာ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကိုယ္တို့ေဘးကဝိုင္းက မိတ္ေဆြေတြျဖစ္ေနတယ္။ စာေရးသူေတြလည္း ပါတယ္။ ထုတ္ေဝသူလည္းပါတယ္။ ကိုယ္ ခ်စ္ခင္ေလးစားရတဲ့ စာေရးဆရာမႀကီးတေယာက္လည္း ပါတယ္။ ကိုယ္ရင္းႏွီးေနတဲ့ စာေရးသူ ထုတ္ေဝသူအမေတြကို ႏွွုတ္ဆက္ရင္း အဲဒီစာေရးဆရာမႀကီးကိုပါ ႏွွုတ္ဆက္ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာမႀကီးက ကိုယ့္ကို တခ်က္ၾကည့္ၿပီး ျပဳံးလိုက္သလိုလိုရယ္၊ ဒါေပမယ့္ သူ ကိုယ့္ကို မႏွစ္သက္သလိုမ်က္ႏွာဟန္ရွိတာ ကိုယၠ မ်က္ႏွာဖတ္တတ္သူပီပီ ခ်က္ခ်င္းပဲ သိလိုက္ပါတယ္။ အဝတ္အစားကို ကိုယ္လုံးနဲ႔ကြက္တိဝတ္ၿပီး အလုံးအထည္ျပခ်င္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးရယ္လို့ သူ ထင္သြားပုံပါပဲ။ ကိုယၠ အဲ့တုန္းက ျပည့္ျပည့္ေလးလည္း ျဖစ္ေနခဲ့တာ။ ျမန္မာဝတ္စုံဆိုတာကလည္း ဖစ္တင္ခ်ဳပ္ဝတ္ရင္၊ ရင္ေတြ တင္ေတြက အရွိအတိုင္း ထြက္လာတာမ်ိဳးကိုး။ သူ႔မ်က္ႏွာထားေၾကာင့္ ကိုယ္ နည္းနည္းေတာ့ ရွက္အန္းအန္းျဖစ္သြားတယ္။
ကိုယ့္ကို ခုမွသိသူဆိုေတာ့လည္း ထင္မွာေပါ့ေလလို့ ေျဖေတြးလိုက္ပါတယ္။
ကိုယ္ဟာ ရင္ေတြတင္ေတြ ဘယ္တုန္းကမွ အတင္းထုတ္ျပတတ္သူ မဟုတ္မွန္း ကိုယ္နဲ႔ေပါင္းဖူးသူေတြ သိေလာက္ၾကမွာပါ။
လူေတြကို အေပၚယံအဝတ္အစားေလာက္ၾကည့္ၿပီး အကဲျဖတ္တတ္တယ္ဆိုတာကို ကိုယ္တိုင္ၾကဳံဖူးခဲ့ရတာပါပဲ။ တခ်ိဳ့လည္း ကိုယ့္ကိုၾကည့္ၿပီး အင္မတန္ လူရည္လည္တယ္၊ ေဟာ့တယ္ ထင္တတ္ၾကတယ္။ ေပါင္းၾကည့္မွသာ ငတုံးမွန္း သိသြားၾကတာ။
ငယ္တုန္းကေတာ့ လည္ပင္းအဟိုက္ကေလးေတြ ဝတၹဴးပါရဲ့၊ ေဖာ္ခ်င္လို့ ျပခ်င္လို့ဆိုတာထက္ လည္ပင္းအဟိုက္ကေလးဝတ္ရင္ ပခုံးညႇပ္ရိုးကေလးေတြ ေပၚလာတာ လြလို့ ႀကိဳက္တာ၊ ဒါေၾကာင့္ ဝတ္ျဖစ္တာပဲ။ ရင္သားေဖာ္ခ်င္လို့ ဘာညာ အဲလို မဟုတ္ခဲ့ဘူး။ လွတယ္ထင္လို့ ႀကိဳက္လို့ ဝတ္ခဲ့တာ။
ထားပါေတာ့ေလ၊
ေျပာခ်င္တာက ကိုယၱိဳ့ လူမွွုအဖြဲ႕အစည္းဟာ အေပၚယံအကာကို လၽွပ္ၾကည့္တတ္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ လိုရာဆြဲေတြးတတ္ၾကေတာ့တာပဲ၊ အဲတာ သိပ္ခက္တာ။ ၿပီးေတာ့ သူတို့လက္ကိုင္ထားတဲ့ မူေတြ စံႏွွုန္းေတြ ေပတံေတြနဲ႔ တိုင္းၾကေတာ့တာပဲ။
သူ႔ေနရာမွာ ငါသာဆိုရင္ ဆိုတာမ်ိဳး ေတြးမိတတ္ၾကတယ္ဟုတ္လား။
တကယ္တမ္း သူက သူ၊ ငါက ငါ
အခ်ိန္ေတြသိပ္အားေနရင္ ကိုယ့္တိုးတက္ရာတိုးတက္ေၾကာင္းပဲ ေတြးေန လုပ္ေနေစခ်င္တာပါပဲ။ တဖက္သားအေပၚ စိတ္ဝင္စားမွွုကေလး နည္းနည္းေတာ့ ေလၽွာ့ၾကသင့္တယ္လို့ ထင္တယ္။
တကယ္ေတာ့ လူ႔ေလာကႀကီးဟာ ဘာမွမဟုတ္တာေတြနဲ႔ ရွုပ္ေထြးေအာင္လုပ္ေနၾကတဲ့ ေနရာႀကီးပဲလို့ စိတ္ထဲ ေတြးမိတယ္။
ခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္းေတြ အပါအဝင္ေပါ့၊ တကယ္ေတာ့ ဘာမြကို မဟုတ္လွဘူးဘဲ