အားလုံးကို လွှတ်ချလိုက်တဲ့အခါ ပေါ့ပါးသွားမှှုက မယုံနိူင်စရာ.....
ဆုတောင်းမေတ္တာတွေပဲ ကိုယ် တတ်နိူင်ခဲ့တာ ရှိပါတယ်။ ထားလိုက်တော့။
ဘဝမွာ ဘယ်အရာကမှ မမြဲဘူးဘဲ
ချစ်ခြင်း မုန်းခြင်း ဘယ်အရာမှ၊
ဖျတ်ကနဲ အကြွေမှာ သြော်ထွက်ခွာသွားပြီကိုးလို့ တ လိုက်မိရုံပါပဲ။
သေခြင်းတရားဟာ သိပ်ကို နီးကပ်လာနေပြီ
ကိုယ်နဲ့အနီးဆုံး ဘယ်ကိုပဲကြည့်ကြည့် တဖြုတ်ဖြုတ်ကြွေကျနေသံတွေ၊ ဘယ်လိုနားနဲ့ ကြားနာရမလဲ။
ခင်ဗျားတို့ သိပ်တကိုယ်ကောင်းဆန်တာပဲဗျာလို့ ပြောရမလား၊ တဆစ်ဆစ်နာကျင်ရမှှုတွေနဲ့ ထားရစ်ခဲ့ကြတာ၊ ခင်ဗျားတို့ကတော့ ငြိမ်းချမ်းသွားပြီပေါ့လေ၊ ဒီနေရာမှာ လူ လာပြန်မဖြစ်ကြပါနဲ့၊
ကိုယ့်ဝေဒနာနဲ့ကိုယ်ပါပဲ၊ ဒီမှာတော့ ဝဋ်ကြွေးဆိုလည်း ကြေအောင်ဆပ်ခဲ့ရမယ့် ဘဝပါ။ ပြေးမလွတ်နိူင်တဲ့ လမ်း၊ ရုန်းမထွက်နိူင်တဲ့ နွံ၊ ကိုယ့်စိတ်နဲ့ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်ချည်ထားတဲ့ကြိုးတွေနဲ့၊ ဖြတ်တောက်ဖို့လည်း ခက်၊ ရုန်းမရနိူင်အောင်...၊
အဲသလိုု နာကျင်စရာတွေနဲ့ ပြည့်နှက်နေတာကိုပဲ ဘဝလို့ ခေါ်သလား
ပျော်ရွှင်မှှုလေးအနည်းငယ်
ကြည်နူးစရာလေးအနည်းငယ်
လွမ်းဆွတ်မှှုတွေအများကြီး
ခါးသက်ခြင်းတွေအများကြီးနဲ့
ချစ်မြတ်နိူးရခြင်းတွေကို သမမျှတအောင် ပေါင်းစပ်ထားတာကိုက နာကျင်ဖွယ် အရောင်တွေ စုံလွန်းနေတော့တယ်။
ဘဝတဏွာ၊ ဝိဘဝတဏွာအပြန်ပြန်အလဲလဲ တပ်မက်မှှုတွေနဲ့ လူဖြစ်နေရတာ။
အဲတာကိုက နာကျင်မှှုတွေ.....
ခကအ