ဘဝမွတ္စုု ၂

အမွန္ကိုဝန္ခံရရင္ ဇရာဆိုတဲ့အိုမင္းျခင္းကို ကိုယ္လည္း ေၾကာက္တယ္။ ေၾကာက္ေနလို႔လည္း ေျပးမလြတ္မွေတာ့ ရင္ဆိုင္ရံုပဲဆိုကာ ရဲရင့္ဟန္ျပရတယ္။ အရင္တုန္းက သိပ္လွသိပ္ေခ်ာၾကတဲ့မင္းသမီးႀကီးေတြ အသက္ႀကီးသြားၾကတဲ့အခါ သူတို႔ပံုရိပ္ေတြကိုၾကည့္ၿပီး တခ်ိဳ႕ လွတုန္း၊ တခ်ိဳ႕က်က္သေရ႐ွိလာၾက၊ တခ်ိဳ႕ ႐ုပ္က်သြားလိုက္တာ ဆိုၿပီး ေျပာၾက ဆိုၾကဖူးမယ္။ "ကိုယ္ သူတို႔အသက္အရြယ္ေရာက္လာတဲ့အခါ"ဆိုတဲ့ေမးခြန္းကို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း ျပန္ေမးဖူးတယ္။ ကိုယ္ နည္းနည္းေၾကာက္တုန္းပဲ။ အေပၚယံအရည္ျပားေပၚက ကိစၥေတြဟာ အေရးပါသလား၊ ဘယ္ေလာက္ထိ အေရးပါသလဲ၊ ေျဖၾကည့္ၾကေစခ်င္တယ္။ စိတ္ထားလွဖို႔အဓိကဆိုတာလည္း ကိုယ္လက္ခံပါတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ အေပၚယံ႐ုပ္ကေလးကိုပါ ၾကည့္မိတာလည္း ဝန္ခံပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ေလ သိလား...႐ုပ္မလွသူတခ်ိဳ႕မွာ ဘာကမွန္းမသိေအာင္ ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းေနတာေလးေတြ ရိွတတ္တယ္။ အဲတာ သူတို႔အတြင္းစိတ္ရဲ႕အေရာင္လို႔ ကိုယ္ကေတာ့ ထင္မိတယ္။ ကိုယ္ အဲတာကိုႀကိဳက္တယ္။ အတြင္းစိတ္ကေလးေတြ လွပရင္ ႐ုပ္ဆိုးသူရယ္လို႔မရိွဘဲ ႏွစ္လိုဖြယ္ရာေလးေတြခ်ည္း ျဖစ္မယ္ထင္တယ္ေနာ္။ အေပၚယံအရည္ျပားေပၚကအလွကို ႏွစ္သက္မိတာ ဝန္ခံပါတယ္ သို႔ေသာ္ စိတ္အလွရဲ႕ေရာင္ျပန္ဟပ္တဲ့ ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းမႈကျဖင့္ တာ႐ွည္တည္တံ့ေနမယ့္အရာလို႔ ယံုၾကည္မိရဲ႕။ ကိုယ္တိုင္လည္း အသက္ေတြႀကီးလာတဲ့အခါ ေအးေအးျမျမ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ေလး က်က္သေရရိွခ်င္မိတယ္။ ကိုယ့္ဆီက ေအးၿငိမ္းမႈကို တပါးသူေတြဆီ ကူးစက္ဆင့္ပြားႏိူင္သူလည္း ျဖစ္ခ်င္မိတယ္။ ခုကတည္းက စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာမွာ ခ်မ္းသာသမွ် ခ်မ္းသာေအာင္၊ ေအးၿငိမ္းႏိူင္သမွ် ေအးၿငိမ္းေအာင္ ႀကိဳးစားေနထိုင္ေနျဖစ္တယ္။
သူတပါးဆီ အေအးဓာတ္ကူးေပးခ်င္သူဟာ ကိုယ္တိုင္ေအးခ်မ္းေနမွ ျဖစ္မယ္ ဟုတ္လား....