အေမွာင္ဘက္ျခမ္းက အသံ

ခ်စ္ျခင္းတရားဟာ ကိုယ္ ဘယ္ႏွစ္ေခါက္ဖတ္ဖတ္ နားမလည္ႏိူင္တဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္ျဖစ္တယ္
သူ႔မွာ အတတ္ပညာေတြ ရိွတယ္
မာယာမ်ားရတယ္
အခ်ိန္ေစာင့္တတ္ရတယ္
မ်ိဳသိပ္တတ္ရတယ္
ခက္ခဲဟန္ေနျပတတ္ရတယ္
ေက်ာခိုင္းသြားကာမွ တုန္႔ကနဲ ျပန္ဆြဲတတ္ရတယ္
လိုတိုး ပိုေလွ်ာ့ ကြာ ေဝး ေနတတ္ရတယ္
ကိုယ္ သိမွ မသိခဲ့ဘဲ
ကိုယ့္ကိုျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတဲ့ ေတာင္ကုန္းအေဟာင္းေလးေရ....

ေက်ာခိုင္းသြားၿပီးတဲ့အခါ
စိတ္တခုစာအကြာအေဝးဟာ မျမင္ႏိူင္ေလာက္ေအာင္ပဲ ေဝးလြန္းခဲ့တာလား
ကိုယ္တို႔ဟာ
အစစအရာရာ ျခားနားၿပီး
တေနရာမွာေတာ့ တူလြန္းေနၾကတယ္
ကိုယ္က ခ်စ္တတ္သလို ခ်စ္ခဲ့ၿပီး
မင္းက မုန္းတတ္သလို မုန္းခဲ့တာ...
ကိုယ့္အေပၚ ဖ်တ္ကနဲက်လာတဲ့ အလင္းပြင့္ကေလးေရ...
ကိုယ္နဲ႔ထိမွ ေမွာင္အတိက်ရတာတဲ့လား
ဝဋ္ေႂကြးတခုထဲမွာ အတူတကြနာက်င္ၾကေၾကးဆိုရင္ေတာင္
မင္းဆီက အနာတရမွန္သမွ်
လက္ဝင္လွိ်ဳခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ ခ်စ္တာ
ကိုယ္တို႔အတူၾကည့္ခဲ့ဖူးတဲ့ လျပည့္ညဟာ တသက္မွာတခါ
ခဏကေလးသာခဲ့ၿပီး ဆြံ႔အသြားလိုက္တာမ်ား
ဘယ္လိုျပန္ေခၚေခၚ မၾကားခဲ့ေတာ့ဘူး
ကိုယ့္ကမာၻအလင္းမဲ့သြားလိုက္ပံုက
မင္းရိွရာေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္တဲ့အခါ
ႏြမ္းေျခာက္သြားတဲ့စပါယ္ေတြသာ ကိုယ့္အေပၚ အညိွဳးတႀကီး ျပိဳက်တယ္
ျပန္လည္႐ွင္သန္မလာေတာ့တဲ့ အျပံဳးေတြက အိပ္မက္ထဲမွာေတာင္ ကိုယ့္ကိုအေသသတ္တယ္
မႈန္ဝါးဝါးမင္းမ်က္ႏွာကေလးကို
အေျပးလိုက္ဖမ္းေနရတဲ့ညေတြကလည္း အနက္ေရာင္
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ မသိေတာ့တဲ့ေမးခြန္းကလည္း ကိုယ့္အေပၚ သည္းသည္းထန္ထန္ ရြာခ်တယ္

ကိုယ္ ဘယ္ေတာ့လင္းခြင့္ရမွာလဲ....