နိဒါန္း စကား

အိမ္မွာ တခါတေလ ပ်င္းတဲ႕အခါ သူငယ္ခ်င္းအခန္း တံခါး သြားသြားေခါက္မိတယ္။ သူကလဲ အလြန္ အခန္းေအာင္းသူ၊ ေမးၾကည့္လိုက္ေတာ႔ မွ အင္တာနက္ထဲ စာဝင္ ဝင္ ဖတ္ေနတာ လို႔ဆိုတယ္။ အဲဒီအထိ ဘယ္လိုမွမျဖစ္ေသးဘူး၊ စာေရးဆရာေတြရဲ႕ ဝတၳဳ ေတြတင္ထားတာ ကို ဝင္ဖတ္တယ္ပဲ ထင္တာ။ တေန႕ သူ က ကိုယ္႔ လက္ကုတ္ၿပီး သူ႕အခန္းထဲလာခဲ႕ဖို႕ ေခၚတယ္။

ဘေလာ႕ေလးတခု... ႐ွင္း႐ွင္းေလးနဲ႕ ေရးထားတာေလးေတြကလဲ ခ်စ္စဖြယ္ ။ အဲဒါ ငါတို႕ သူငယ္ခ်င္းေလ တဲ႕...။ ဟယ္.. ေကာင္းလိုက္တာ... အဲလိုေရးလို႕လဲရသား... အဲဒါဆို ငါလဲေရးခ်င္တယ္ ဆိုၿပီး ဘေလာ့ပိုးက ငယ္ထိပ္ထိ တက္ေတာ့တာေလ...။ ပင္ကိုယ္ ဝါသနာ ပါတာရယ္... ရင္ထဲ႐ိွတာေလးေတြ ႐ွယ္ခ်င္တာရယ္... အားလံုးကိုလဲ ဘဝအေမာေတြ ေျပေစခ်င္တယ္ေလ...အဲဒါေတြေၾကာင္႔ ဒီဘေလာ႔ ေလးကိုဖြင္႔ဖို႔ ျဖစ္လာပါတယ္။

သူငယ္ခ်င္း ၂ ေယာက္ကလဲ အရမ္း အားေတြေပး...၊ (အမွန္ကေတာ့ အခြၽန္နဲ႕ မတာ ျဖစ္ႏိုင္ေကာင္းပါတယ္) ဘေလာ့ဂါ သူငယ္ခ်င္း ကလဲ အကုန္ပဲ လုပ္ေပး ႐ွာပါတယ္... သူ႕ခမ်ာ ဘေလာ့လဲလုပ္ေပးရ၊ ေကအက္ဖ္စီ လဲ ဝယ္ေကြၽးရ ႐ွာတာ။ သူငယ္ခ်င္း သက္ေဝအားလံုးအတြက္ ေက်းဇူး အသေခ်ၤပါ။ သူငယ္ခ်င္း ခိုင္ အေဖာ္လုပ္ ေပးတဲ့ အတြက္ လဲ ေက်းဇူးပါေနာ္...။

အားလံုးၿပီးသြားတဲ့ အခါ ခုျမင္ေနရတဲ့ ဘေလာ့ေလး တခု ႐ုပ္လံုးေပၚ လာပါေတာ့တယ္...။

ဒီေနရာမွာ လူ႐ႊင္ေတာ္ႀကီး ဦးမိုးဒီ ေပါက္သြားတဲ့ ေၾကာ္ျငာေလးတခု "သားသားစားခ်င္တာ စားလို႕ရၿပီ..."ဆိုတာေလး နားထဲေရာက္လာတယ္။ က်မလဲ အဲဒီလို "မီးမီး ေရးခ်င္တာ ေရးလို႔ ရၿပီ..."လို႔ ေတာင္ ထေအာ္ခ်င္တဲ့ အထိကို ေပ်ာ္ရပါတယ္...။ အတန္းပညာနဲ႕ ေျပာရရင္ ဘေလာ့ဂ္ မွာ က်မက ခုမွ မူႀကိဳ ပါ။ က်မ ထက္ အရင္ ဂါ ေနၾကသူမ်ား အားလံုးကို က်မ စာစုေလးေတြ လာဖတ္ၾက၊ ေဝဖန္ၾက၊ အၾကံျပဳ ၾကပါ လို႔ ခ်စ္ခင္စြာ ဖိတ္ေခၚလိုက္ ပါရေစ ။

အားလံုးပဲ စာေတြ ေရးရင္း၊ ဖတ္ရင္းနဲ႕ ဘဝ အေမာေတြ ေျပၾကပါေစ...။

ခ်စ္ခင္စြာ...